4. :) მხვრინავი ეშლი ძალიან აქტიურია :) მხვრინავი ეშლი ძალიან აქტიურია
2. მამი, დედი (სქესი ვერ დავადგინე) შემილოცე? იმოქმედა! დავამტვრიე ყველა კალამი, ახლა ფანქარი მიკრავს თვალს. მამი, დედი (სქესი ვერ დავადგინე) შემილოცე? იმოქმედა! დავამტვრიე ყველა კალამი, ახლა ფანქარი მიკრავს თვალს.
1. ერთხელ, მე და ჩემი ძმა მფრინავი შეფთი კილიმანჯაროს თოვლიან მთაზე ვისხედით და ფეხებს ვაქანავებდით. ვუყურებდით ქვევით როგორ დარბოდნენ მაიმუნების მსგავსი არსებები და ერთი სული გვქონდა მალე გადაქცეულიყვნენ ადამიანებად. დავიღალეთ. მეტის ღირსიც ვიყავით დარვინს რომ დაუჯერებ კაცი. გავიხედეთ და გაიყო შუაზე ყინული და გამოძვრა იქიდან ბიგფუტი, ბიგფუწიონოკთან ერთად. სად მიდიხართ ამ საუკუნეადრიანო, შეფთი ეკითხება. ჩემმა პატარა შვილმა ლექსი დაწერა და ახლა მიმყავს იქნებ ვინმემ სადმე შეულოცოს,იმისთანა ნაწერია, კაცს და ბიგფუტს ეგონება - ბედნიერების სჯერა ამასო და არ დავიღუპო და არ დამიღუპოს ოჯახი და გვარი და მოდგმავო. მერე, რა შორს გაგიწევია, აგერ არაა ჩვენი მხვრინავი ეშლი, მაგაზე უკეთ ვინ იცის შელოცვებიო?!-ეუბნება შეფთი. დედაჰ, გავწითლდი შეფთის ამ ტყუილზე.თან მუჯლუგუნი წავკარი. მარა, დედა (ან მამა. ვერ დავადგინე სქესი ერთი შეხედვით) ბიგფუტს რომ შევხედე, მივხვდი გვიანი იყო. ისე გაუბრწყინდა ბანჯგვლები იმ ადგილას, სადაც წესით თვალები უნდა ჰქონდეს. მომიახლოვდი-მეთქი, ვაჩვენებ. მომიახლოვდნენ მსწრაფლ. ნამეტანი პატარა იყო ბიგფუწიონოკი. ამას ისედაც სულ უბრწყინავდა ბანჯგვლები იმ ადგილას,სადაც წესით თვალები უნდა ჰქონდეს. მაჩვენე რა დაგიწერია-მეთქი. მომაწოდა. წავიკითხე- ეს ლექსი იყო. დავიწყე გამოლოცვა : " ბრაშტი, ბრუშტი. მამლის ყეფა, ძაღლის კივილი...გამოიარა ფეხის ფრჩხილები. გამიარა ხელის ფრჩხილები. დიდუ ტიტუსაკ, შენ მიეცი ძალი და შეძლება აბ ბიგფუწიონაკს-გაიგოს, ბედნიერება არ არსებობს და გამოგონილი ამბავია"-თქო... გავიმეორე სამჯერ ეს შელოცვა. ვხედავ იმას მაინც უნათებს ბანჯგვლები თვალების ირგვლივ. მარა, დედა (ან მამა) ბიგფუტის მეშინია და ვეუბნები, წაიყვანე და ამ პაწაწუნას ეგეთი აზრები აღარ შეაწუხებს-მეთქი. წავიდნენ.... ლოცვამ რომ არ გაჭრა, კი მიხვდებით, დაიღუპა მაგათი ოჯახი და ჯიში და მოდგმა უკანმოუხედავად.
შეფთის ვეუბნები, რა მაქნევინე ეს, არ იცი მაგის ძალა რომ არ მაქვს შელოცვებით მოდგმა გადავარჩინო-მეთქი?! შენ არ იცი, თორემ -კი გაქვსო, შეფთიმ. უბრალოდ, იქ მამლის ყეფა,ძაღლის ყივილი -კიარ უნდა გეთქვა, არამედ პირიქითო და...ასე დამთავრდა ეს ამბავიც. ერთხელ, მე და ჩემი ძმა მფრინავი შეფთი კილიმანჯაროს თოვლიან მთაზე ვისხედით და ფეხებს ვაქანავებდით. ვუყურებდით ქვევით როგორ დარბოდნენ მაიმუნების მსგავსი არსებები და ერთი სული გვქონდა მალე გადაქცეულიყვნენ ადამიანებად. დავიღალეთ. მეტის ღირსიც ვიყავით დარვინს რომ დაუჯერებ კაცი. გავიხედეთ და გაიყო შუაზე ყინული და გამოძვრა იქიდან ბიგფუტი, ბიგფუწიონოკთან ერთად. სად მიდიხართ ამ საუკუნეადრიანო, შეფთი ეკითხება. ჩემმა პატარა შვილმა ლექსი დაწერა და ახლა მიმყავს იქნებ ვინმემ სადმე შეულოცოს,იმისთანა ნაწერია, კაცს და ბიგფუტს ეგონება - ბედნიერების სჯერა ამასო და არ დავიღუპო და არ დამიღუპოს ოჯახი და გვარი და მოდგმავო. მერე, რა შორს გაგიწევია, აგერ არაა ჩვენი მხვრინავი ეშლი, მაგაზე უკეთ ვინ იცის შელოცვებიო?!-ეუბნება შეფთი. დედაჰ, გავწითლდი შეფთის ამ ტყუილზე.თან მუჯლუგუნი წავკარი. მარა, დედა (ან მამა. ვერ დავადგინე სქესი ერთი შეხედვით) ბიგფუტს რომ შევხედე, მივხვდი გვიანი იყო. ისე გაუბრწყინდა ბანჯგვლები იმ ადგილას, სადაც წესით თვალები უნდა ჰქონდეს. მომიახლოვდი-მეთქი, ვაჩვენებ. მომიახლოვდნენ მსწრაფლ. ნამეტანი პატარა იყო ბიგფუწიონოკი. ამას ისედაც სულ უბრწყინავდა ბანჯგვლები იმ ადგილას,სადაც წესით თვალები უნდა ჰქონდეს. მაჩვენე რა დაგიწერია-მეთქი. მომაწოდა. წავიკითხე- ეს ლექსი იყო. დავიწყე გამოლოცვა : " ბრაშტი, ბრუშტი. მამლის ყეფა, ძაღლის კივილი...გამოიარა ფეხის ფრჩხილები. გამიარა ხელის ფრჩხილები. დიდუ ტიტუსაკ, შენ მიეცი ძალი და შეძლება აბ ბიგფუწიონაკს-გაიგოს, ბედნიერება არ არსებობს და გამოგონილი ამბავია"-თქო... გავიმეორე სამჯერ ეს შელოცვა. ვხედავ იმას მაინც უნათებს ბანჯგვლები თვალების ირგვლივ. მარა, დედა (ან მამა) ბიგფუტის მეშინია და ვეუბნები, წაიყვანე და ამ პაწაწუნას ეგეთი აზრები აღარ შეაწუხებს-მეთქი. წავიდნენ.... ლოცვამ რომ არ გაჭრა, კი მიხვდებით, დაიღუპა მაგათი ოჯახი და ჯიში და მოდგმა უკანმოუხედავად.
შეფთის ვეუბნები, რა მაქნევინე ეს, არ იცი მაგის ძალა რომ არ მაქვს შელოცვებით მოდგმა გადავარჩინო-მეთქი?! შენ არ იცი, თორემ -კი გაქვსო, შეფთიმ. უბრალოდ, იქ მამლის ყეფა,ძაღლის ყივილი -კიარ უნდა გეთქვა, არამედ პირიქითო და...ასე დამთავრდა ეს ამბავიც.
|