ხო,ახლა ღამეა მჩხიბავი
და მაინც
ისეთი გრძნეული,
რომ მე, ვეღარაფრით მხიბლავენ
ფიქრები სხვაზე...
და გაბმულა
თოკივით, უძილო საათი.
მთვარეს თვალს სულ ვეღარ ვუსწორებ,
დავხუჭავ და
აღარ ანათებს,
გავახელ და ლამის ვირწმუნო:
ღრუბელს,  ცამ
ამოჭრა დეკოლტე...
ისხლიტავს სიშავეს ღამისას,
შენ რომ წახვედი
და დამტოვე
მას მერე მე ვარ და:“ რა მიშავს,“
მას მერე შენ ხარ და:
„რავი რას-
შვრებითქო“ და როცა ვიკითხე:
„ვერაფერს
ვიწყებო თავიდან“
(ვერც მე ვცვლი ცხოვრების ქვაკუთხედს.)
ჯერ კიდევ  ღამეა მჩხიბავი,
და მალე
მორჩება „ბაირამს“.
წლების ჯაჭვს
მიმოკლებს თიბათვე,
შენ კიდევ; „წყენაო“.... კაი რაა...