I
რატომ გადაეჩვიე ფერად მომავალზე ფიქრს
ბანკის ინსტრუქციებით გამოტენილო თავო ჩემო?!
ასეთი მნიშვნელოვანია ხურდა,
რომელსაც ოცნებების დასამარებაში გიხდიან?
და აგდიხარ იმ ხის ფესვებთან,
რომელსაც წლების წინ მოწყდი,
მაგრამ არც ლპები,
გამოფიტულ და ძალაგამოცლილ
მიწას სასუქად რომ გამოადგე.

                  II
ცხოვრება, როგორც განაჩენი,
ცხოვრება, როგორც შეგუება,
ხვდები, რომ შუა გზაზე გაგაჩერეს.

ცხოვრება, როგორც კომუნალური გადასახადი,
მოდის, მაგრამ სიხარულს არ განიჭებს
და ცხოვრობ ცხოვრებიდან ცხოვრებამდე,
იხდი ვალს და მოვალეობის გრძნობა
ცხოვრებით ტკბობაზე ძლიერია.

ცხოვრება, როგორც გვიან შემოდგომით
მდინარეში ჩავარდნილი კაკალი,
რომელშიც წყვილი ლებანი შეკეტილა
და ელოდება, როდის შეამსხვრევს დინება კლდეებს.
ჩემი კედლები კერკეტია,
მეტი სივრცეა მარტოლებნისთვის,
მაგრამ შიგნიდან ვიმსხვრევი მაინც.
ცხოვრება, როგორც კიდობანი.

ცხოვრება, როგორც ახალგაზრდა ქვრივის
თვალებში გაბნეული სიკვდილი,
ჯერ კიდევ გრძნობს,  რომ ცოცხალია
და ფანჯრის მინას, როგორც კაცის მკერდს,
შუბლით ეყრდნობა.
ყინვა ჩაღვრილი მის სხეულში
სიცარიელის და მარტოობის
ექოა თითქოს.
ცხოვრება როგორც ხალხირასიტყვის.

                III
თითქოს დგახარ გაჩერებაზე,
ორ წუთში ერთხელ გამოჩნდება ავტობუსი,
ჩაგიქროლებს და გამონაბოლქვთან ერთად
იმედგაცრუებით გამოწვეულ სიკვდილს ისუნთქავ.

სხვა ავტობუსს მიყავხარ,
სხვა რამეზე ფიქრობ, სხვა რაღაც გტკივა
და აღარც გახსოვს, რომ ბავშვობაში
სხვა მანქანებით თამაშობდი,
შენი ფიქრები ფერად სათამაშოებს არ სცდებოდა
და არაფერი გტკიოდა
გადაყვლეფილი მუხლების მეტი.

გაიზარდე და დღეს შენით თამაშობენ,
გაიზარდე და დღეს შენზე თამაშობენ,
გაიზარდე და აღარ გხიბლავს
ეს მოსაწყენი დიდობანა.
უკვე სამსახურში ეჩქარებათ
შენს ძირგაცვეთილ ფეხსაცმელებს,
საათის ისრებს აჰყოლია
შენი ნაცემი მაჯისცემა.
ცხოვრება, როგორც გადარბენა.

                    IV
დილიდან საღამომდე საბუთები,
დილიდან საღამომდე კლიენტურა,
ღამიდან დილამდე კი არაფერი
მოგონილ სამყაროში შობილი იმედების გარდა.
დილით ისევ სამსახურში გეჩქარება
და ვერც კი ამჩნევ მაჯის საათს დაშტერებული,
შენი დანიშნულების ადგილი წლებთან ერთად
მოვალეობის მოხდის ადგილად იქცა.

                  V
იქნებ ჯერ კიდევ შეგიძლია,
იქნებ ჯერ კიდევ არ მომკვდარხარ,
იქნებ ჯერ კიდევ შეიძლება
შენში პოეზიის გადარჩენა?

სად იყო შეცდომები, როდის რა შეგეშალა,
იქნებ არ შეიმჩნიე, იქნებ ვერ შეამჩნიე? -
სხვა გაჩერებაზე დაუწყე მოლოდინი
ავტობუსს, რომელიც შენ თავთან მიგიყვანდა.
არა-და შეგიყვარდა ის გზები, ის გეზები,
არასდროს რომ გინახავს აღთქმული მიწასავით.

                  VI
აცნობიერებ ცვლილებების საჭიროებას,
მაგრამ ისეთი უძლური ხარ,
მაგრამ იმდენად შეძრული ხარ,
ცვლილებებიც კი გეზარება.
ეს ლექსიც ალბათ  სატყუარაა
თავს რომ მიუგდე ლაბირინთში
და გასასვლელსაც რომ მიაგნო
ახალ კედლებს გამოიგონებ,- 
აი, სიმართლე.

სულის უწონადობა განცდილი გქონდა,
მაგრამ დგახარ მიწაზე მყარად
და თავისუფალ ვარდნას აგრძელებ.