ბაგეზე ამბორს შეაკრთა წამი,
თუკი შედევრებს ქმნიან ფერებით,
სამყაროს კიდეს კიდეც რომ გავცდე,
ნაზი ალერსით მოგეფერები..
და რომ შემეძლოს უაზროდ ხატვა
და კალმის მელანს ცვლიდეს ფუნჯები,
გონის ნახევარს კიდეც დავთმობდი
თუკი შენს სახეს გამოვსახავდი..
შემეძლოს ფერთა ისეთი შექმნა
ტილოზე გრძნობა რომ გააცოცხლოს,
დაგიხატავდი უსასრულობას
უკიდეგანოდ რომ გყავდე მარტო..

ჩამესმა ჩუმი ჩურჩულის სევდა
ისე რომ ამ დარდს იმედი სდევდა..

თითქოს ბავშვობის "მეს" შევხვდი ახლა,
როცა ვცოცხლობდი არ მყავდი ისე,
და ახლა როცა უშენოდ დავრჩი
სევდამ წვივებში წამავლო ისევ..
სუნთქვას მიშფოთებს დილის დადგომა
რომ სიხარულის არ მაქვს მიზეზი,
თუკი სიხარულს გამომიგზავნი
იქნებ შევწყვიტო ჯღაბნა ამ ლექსის.