მე ყოველ დილით იმედი მაქვს თვალს როცა ვახელ,
რომ  გვერდით გძინავს, ჩემს გვერდით ან მიმზადებ სადილს,
ცოდვილ ფიქრისთვის, საკუთარ თავს ხატის წინ ვამხელ,
რომ  ვერაფერი მოვუხერხე შენს წყურვილს... წადილს...

მინდა დასრულდეს უშენობის გლოვის დღეები,
მინდა გიხილო ჩემს მკლავებში ისევ მცინარი.
იცი უბანშიც გელოდება ჭადრის ხეები,
რომლებსაც ძლიერ მოენატრა, იმ უწყინარი -

გოგოს ღიმილი, რომელიც რომ თვითონ ამ ხეებს
გააცოცხლებს და ძველებურად ააშრიალებს,
ტოტებს ძირს ხრიან, შენ გიცდიან, ითვლიან დღეებს
ცრემლებად სცვივათ ფოთლები და ქარში ფრიალებს...

მოდი მოჰფინე სინათლე ჩემს გულსა და ბინას
ზაფხულშიც უკვე აღარ მათბობს საბანი მარტოს,
ყოველ ღამით კი გულს ვახატავ  დაორთქლილ  მინას
და თითით შიგ ვწერ თათიას და პლიუს და ტატოს.