ღამის სამი საათი იქნება, ჭიშკართან ხმაურმა გამაღვიძა,ცოტა შემეშინდა, მაგრამ უცებ ტანზე მოვიცვი და
კართან გავჩნდი.პატრულის მანქანა რომ დავინახე, გულმა მიჩხვლიტა, ნეტავ რა მოხდა_მეთქი.
არავის გაღვიძება არ გამხსენებია, კარს ვეცი და
_რა  ხდება _ხმამაღლა დავიძახე.
_ქალბატონო მარიტა აქ ცხოვრობს?_მეკითხება ერთერთი ფორმიანი.
სანამ ვუპასუხებ, თვალი მანქანისკენ გამირბის, მაგრამ ღამეა და ვერ ვარჩევ, მანქანაში ვინაა კიდევ.
_მარიტა? მასე არავინ მომმართავს, მარი მქვია_ვპასუხობ და გულში ვფიქრობ_მასე მხოლოდ ერთი ადამიანი მეძახის.
_არ ვიცი, მგონი თქვენთან არიან_უკან არ იხევს პატრულის თანამშრომელი.
ამ საუბარში  ვართ, როცა მანქანიდან ბიჭი და პატარა გოგონა გადმოდიან. ბიჭი მიახლოვდება და სინათლეზე მის სახეს
გარკვევით ვხედავ და  ვიცი, რომ ეს სახე არასდროს მინახავს.
ბიჭი მომიახლოვდა
_მარიტა_მე მომმართა
_ნიკა? _გაკვირვებისგან წამოვიძახე მე.პატარა გოგონა ამ დროს უკვე ტანზე ამეკრო  და ჩემს კაბას შემოეხვა.
_ნუთუ ნიკა ხარ?_უკვე მერამდენედ ვიმეორებ მე
_ჰო მე ვარ_ ეღიმება მას.
  უცებ მანქანის ხმაურმა მომაფხიზლა, პატრულის მანქანა დაიქოქა და უკუსვლით გავიდა ჩემი ჩიხიდან.
დავიბენი.
_შემოდით, შემოდით_დავიხარე და გოგონას ვაკოცე.
_შენი შვილია?_უაზრო კითხვა დავსვი ცოტა დაბნეულმა.ღამის სამი საათია, გონებას ძინავს, ვფიქრობ, რომ ეს
ყველაფერი  სიზმარია.
ეზოში შემოდიან.

სახლში შემოვედით, ცხელა. ნიკამ, ბავშვს ეძინება, როგორმე დავაძინოთო  _  წყნარად ჩაილაპარაკა.
_ააა  , კი, კი,  ახლავე _საჩქაროდ  ლოგინს ვშლი და ბავშვს ფრთხილად ვაწვენ, ერთი სული მაქვს, სიმართლე გავიგო,
აქ როგორ მოხვდნენ, თუმცა კითხვას ვერ ვბედავ და ველოდები, თვითონ როდის მეტყვის.
_ნიკა, ახლავე ჩემებს გავაღვიძებ და სუფრას გავშლი, მოშიებული იქნები.
_ არა, არაა ჭამის დრო.
_მაშინ  შენც გაგიშლი ლოგინს.
_ცხელა, გარეთ დავჯდები ცოტა ხანს, სიგარეტს მოვწევ.

მე ეზოში რომ ქვის მაგიდა მაქვს, იმ მაგიდასთან მივიყვანე და სინათლე ავანთე,თან მიკვირს, ხმაურზე რატომ
არავის ეღვიძება, ჩემი ოჯახიდან.
ალბათ ძალიან  ვფრთხილობ.
_აქ გრილა, ვიქნები აქ_ ჩუმად ამბობს ის.
_კარგი, ახლავე მოვალ.
სამზარეულოში შევდივარ, ხაჭაპურისთვის ცომს ვზელ , მერე ყავას ვადუღებ და  თხუთმეტ წუთში ნიკასთან ვჯდები.
_როგორ ხარ ნიკა?_ვეკითხები პირველად_ყავა დალიე, ხომ გიყვარს ჩემი გაკეთებული ყავა?
  ნიკას ეღიმება.
_აქეთ ვიყავით,მარიტა,  მანქანა გამიფუჭდა, შენ გამახსენდი_მიყურებს და თითქოს მიბოდიშებს,თან ყავას ნელა და ყლუპებით სვამს.
_კარგია რომ მე გაგახსენდი, კარგია რომ მე გაგახსენდი_ვიმეორებ მერამდენედ, თმაზე ვეფერები  და  ამ დროს სულ მაციებს, ღამის სიგრილე თავისას შვება .
მაციებს...
_წადი, გცივა, დაწექი შენ_
_რას ამბობ, ჯერ შენ უნდა დაწვე, სტუმარი ხარ_ვამბობ ხმამაღლა _სასურველი და მოულოდნელი  სტუმარი_ გულში ვამბობ და მეღიმება.
ნიკა ხვდება, რაც გავიფიქრე.
_ხო, მარიტა_ისევ ჩუმად ამბობს.
_მალე გათენდება_ვამბობ.
_ჰო, გათენდება მალე.
რამდენი რამ მაქვს სათქმელი და სულ დამავიწყდა ყველაფერი. რამდენი რამის  თქმა მინდოდა,ოდესმე როცა ვნახავდი,  ვინ იცის...მაგრამ ახლა მგონი ენა გადამეყლაპა.

_ჩემი ნიკალა_ ისევ მაციებს მე.
_გაცივდები და მე დამბრალდება......იცინის და ლოყა ლამაზად ეჩვრიტება.


  დილით, როცა ავდექი და საძინებლიდან ჩამოვედი, ჩემი დედამთილი ხაჭაპურებს  უკვე აცხობდა.
ათი საათი  იყო, ეტყობა ჩამძინებია. არავითარი კვალი წუხანდელი სტუმრებისა არსად იყო .
  გული ჩამწყდა.