სარკმელს მოაშტერდა მთვარე,
ფიქრის ლოლუებს ვავლებ,
და სიმტკიცისთვის ყველას
იმედის ძაფზე ვაგებ
მთვარე განაგრძობს ისევ
ღამის ზღაპრების ქსოვას,
სარკმელს აწებებს ფიფქებს,
გარეთ ყინვა და თოვა.
ხვალ ააცრემლებს მინას,
დილის პირველი სხივი,
ისევ შემრჩება ძაფი
ყველა ოცნების მძივის.