* * *

თოვს და ყველაფერი ახლოა ჩემს
ფიფქებს გაკიდებულ გუმანთან...
დილით ალბათ ისევ აღმოაჩენ,
წუხელ თოვამ როგორ უმატა.

ჩვენი ფანჯრის მიღმა სისველეა,
მალავს თებერვალი თარიღებს.
ახლა თოვლი ისე შიშველია,
მზერას შეგნებულად ვარიდებ.

თოვს და ყველა ფიფქი ჩვენი არი,
შეგვრჩა სიყვარული გზა-კვალად.
ახლა ავდგებით და, მშვენიერო,
ქუჩებს ისევ ერთად გავკვალავთ.

დილა ძველებურად ღამეს ევნო,
ცა კი - ისევ ყვება წუხანდელს.
წამო, უგზოობას ავედევნოთ,
თოვლში შევაბიჯოთ მუხლამდე.

თოვს და სიყვარულის დრო თუ არი,
ერთად უნდა ვიყოთ, უდაოდ...
თოვლში ხეტიალობს ტროტუარი,
ჩვენ კი ბავშვებივით ვგუნდაობთ!





* * *

მორჩა... ყველაფერი მორჩა!
საკმარისია რაც ვწერე...
უკან არაფერი მომრჩა,
არც წინ მელოდება „მერე“.

ღამემ მოიცილა ქერქი,
დღე ჰგავს ფერმოკლებულ ტილოს;
მე კი უშენობის გვერდით
სულის ამოვსებას ვცდილობ

შენზე ფიქრითა და, ვიცი,
უკვე გადავაწყდი ჯებირს...
ფეხქვეშ აღარ მყოფნის მიწა,
როგორ ჩამიმთავრდნენ გზები!

დღემდე ყველაფერი ვცადე,
გზებსაც მოვყვებოდი ქვიანს.
შენ ხომ მართალი ხარ ცამდე!
მე ხომ უსამართლო მქვია...

მივალ, აღარსაით მივალ,
გზებსაც დავუმთავრდი. მე კი -
მტკივა, უსაშველოდ მტკივა,
შენთვის გაღებული ნეკნი.

ახლა კაცზე უფრო მეტად
ვგავარ ოკეანეს - დაცლილს.
ღმერთო, დაიფარე, ბედად
გზაზე დარჩენილი კაცი!..




* * *

ღამე... ღამე - მთვარით დანაფერი, -
მოჰგავს ნახატსა და მოგონილს...
გზები შეგვრჩა, მეტი არაფერი,
წამო, ავედევნოთ, გოგონი...

ქარი ღრუბლის კაბას უფრიალებს
მთვარეს... უკვე ბნელა, იცი, ლიკ,
ახლა ღამე ისე ჩუმი არი,
მესმის მხოლოდ შენი სიცილი.

მთვარე ცაზე მიდის გადარბენით...
ვიცი, სანამ წახვალ „ჰო“-ს მეტყვი.
გზები...
გზები... მეტი არაფერი...
სახლში მიგვაცილებს პროსპექტი.