დოსტოევსკი მოკვდა.
თომას მანი მოკვდა.
ქრისტიან ჰამსუნდი მოკვდა (ასე მოიხსენია კნუტ ჰამსუნი ჩემმა ერთმა ასოციალურმა მეგობარმა სოციალური ქსელიდან, რომელმაც, როგორც გენერალს ბეჯითმა ჯარისკაცმა, მიპატაკა, რომ ქრისტიან ჰამსუნდის ,,მისტიკოსები“ წაიკითხა ინტერნეტში და ძალიან მოეწონა. რა რჯიდა, ვერ გამიგია).
გენერლის ხსენებაზე გამახსენდა, ამას წინათ გაბოც მოკვდა და გული დამწყდა არა იმდენად მის სიკვდილზე, არამედ იმაზე, რომ მისი პირადად გაცნობის შესაძლებლობა აღარ მომეცემა.
მოკლედ, როგორც უკვე მიხვდით, ცოცხალი და საღ-სალამათი ვარ და ჩემი ახლოს გაცნობის შანსი ჯერ კიდევ გაქვთ. ჯანმრთელობას ჯერ არ ვუჩივი, თავიც მშვენივრად მიმუშავებს, მაგრამ იმდენად თავკერძა ვარ, რომ აუცილებლად უნდა გიკარნახოთ, ჩემს საზოგადოებაში მოხვედრის შემთხვევაში რაზე ისაუბროთ, მეტი შთაბეჭდილების მოსახდენად რომელი ავტორები ახსენოთ, მათი რომელი რომანები დააყენოთ დანარჩენებზე წინ.
წინასწარ გაფრთხილებთ, სრულიად არ მაინტერესებს სპორტის არც ერთი სახეობა, განსაკუთრებით აღარ ვუყურებ ფეხბურთს, არც ტელევიზორში და არც სტადიონის ტრიბუნიდან (მქონდა რამდენიმე მცდელობა, მაგრამ ყოველ ჯერზე მხოლოდ გულშემატკივრის რეაქციიდან ვხვდებოდი, ,,ჩვენები“ რომლები იყვნენ. ერთხელ ისე შორსაც წავედი, რომ მხოლოდ მეორე ტაიმში აღმოვაჩინე, - მოწინააღმდეგის გუნდს ვგულშემატკივრობდი. ეს აღმოჩენა გახეთქილ წარბად და დალურჯებულ თვალად დამიჯდა, ასე რომ ისევ ჩემს მენტორულ თხრობას მივუბრუნდები, სპორტი კი, როგორც სასაუბრო თემა, დავხუროთ.).
ქრონიკულად მეჯავრება პოლიტიკასა და რელიგიურ თემებზე კამათი: პირველს ვერასოდეს ეღირსება ჩემს გენიალურ მოთხრობებში ფეხის მოკიდება, რადგან ფეხებზე მკიდია (ეჰ, როგორ გააღიზიანებს ეს ფრაზა ჩემს მაღალფარდოვან მკითხველს!), მეორეს კი ხშირად მივმართავ, - ინსპირაციის მშვენიერი წყაროა, მიუხედავად იმისა, რომ ჩემი რელიგიური მრწამსი ჩემს ლიტერატურულ მრწამსს არასოდეს სცდება. სწორედ ამიტომ დავიწყე ამ წერილის წერაც მარკ ტვენის ცნობილი მონოლოგის პერიფრაზით (ვაღიარებ, ვიდრე პლაგიატში დამადანაშაულებთ).
ეს წუთია კოღო შეიბრაწა იმ სანთელზე, რომლის შუქზეც ახლა ვწერ და ოთახში აუტანელი სუნი დადგა. ჰო, მართლა, არც სანთელზე, მთვარეზე, ვარსკვლავებზე და არც ყვავილების სუნზე ლაპარაკით ნუ მომაბეზრებთ თავს, რადგან არც იმდენად პოეტური ბუნების ვარ, თქვენ რომ გგონიათ. მასეთი მოსაწყენი თემები ისევე აყროლებენ ჩემს გუნება-განწყობას, როგორც ეს  კოღო ჩემს ყნოსვას. კოღო ვიცი ქალაქში, ჩემს ოთახში, ჩემი სანთლის ალთან რა დაკარგა, ვერ გამიგია.
როგორც უკვე ალბათ (იმედია) მიხვდით, ძალიან მიყვარს ჩემი სივრცე, რომელშიც დაუკითხავად შემოღწევის მცდელობა შებრაწვით არა, მაგრამ სირცხვილის გვარიანი ალმურით ისჯება, ასე რომ დაიცავით დისტანცია დიდ ადამიანებთან ურთიერთობაში და ნურც თქვენი სივრცის იზოლაციაში მომაქცევთ, რადგან ისე არაფერი მძულს, როგორც მე-ნაცვალსახელით დაწყებული წინადადებები, რომლებსაც ჩემი უკბილო რეპლიკები აუცილებლად ჩაანაცვლებენ.
ჩემს სმენას ბანალური, საზოგადოდ აღიარებული, სტერეოტიპული მსჯელობაც აღიზიანებს და მისგან გაქცევის ხელოვნურობაც, ამიტომ შეიძლება დამაინტერესოს მხოლოდ თქვენმა აზრმა და არა იმან, რაც უკვე ითქვა ან ამ უკვე თქმულის ანტითეზამ. ჰო, ვერ ვიტან ჰიპოთეზებსაც, რადგან მკითხაობა არასოდეს მაინტერესებდა.
ჩემი ინტერესის სფეროს ყოველთვის განეკუთვნებოდა თეატრი, მაგრამ მასზე ლაპარაკს ისევ კონკრეტული პიესების განსჯა მირჩევნია, რადგან არასოდეს მქონია თეატრში სასიარულო ფული და მხოლოდ რამდენიმე უნიჭოდ დადგმული სპექტაკლი თუ მინახავს, ისიც იმიტომ, რომ დასწრება თავისუფალი იყო.
მაინცდამაინც შექსპირსა და მოლიერს ნუ ეცემით, რადგან მოფალოსოფოსო ჰამლეტებსა და ტარტიუფებს ქრონიკულად ვერ ვიტან, - იონესკოსა და სარტრზე ლაპარაკი მირჩევნია. თუ არ წაგიკითხავთ, თქვენთვისვე უმჯობესია, ჩემს სპექტაკლში უძრავ დეკორაციად დარჩეთ, ვინ იცის, იქნებ თქვენი დუმილი ძვირფას ლითონად მომეჩვენოს და ჩემს რომელიმე გენიალურ მოთხრობაში ვენერა მილოსელის ქანდაკებასავითაც კი აღგწეროთ. მოკლედ დუმილი არა მხოლოდ ლომბარდში ჩასაბარებელი მეტალია, ის შეიძლება ,,დიადმა ხელოვნებამაც უკვდავყოს“.
ვიდრე ხელოვნების უკვდავების იდეით შემაწყვეტინებთ საუბარს, ხელოვნებისა და უკვდავების არსში გაერკვიეთ, მათი ურთიერთკავშირი კი მოგვიანებით განვიხილოთ, მას შემდეგ, რაც ნებისმიერი ხელოვნური კავშირივით დაინგრევა თქვენს თვალწინ, რადგან არ არსებობს იმაზე დიდი ხელოვნება, რაც წამისმიერი და ნამდვილია, ხოლო უკვდავების იდეა კი ჩანასახშივე სიკვდილისთვისაა განწირული.
მოკლედ დიდად ნუ მოიკლავთ თავს, თუ ჩემთან ნაცნობობა და შემდგომში დამეგობრება არ შედგება, სამაგიეროდ ავტოგრაფს ნამდვილად არ დაგამადლით. შეგიძლიათ მცირედ დაიხოცოთ თავები, რადგან კარგ ავტორებად ან კარგ მკითხველებად თუ ითვლებით ახლობელთა წრეში, ყოველ წაკითხულ კარგ წიგნთან ერთად ( ასეთის არსებობის შემთხვევაში), ყოველ ნანახ კარგ ფილმთან ერთად (იგივე, რაც წინა ფრჩხილებში) უამრავჯერ უნდა მოკვდეთ და მერე ფენიქსივით აღსდგეთ (როგორი ბანალურია ეს გამოთქმაც, ღმერთო!- მოკლედ არა ერთი გაცვეთილი ფრაზა გენიოსსაც დასცდებაო).
შეცდომების არც მე მეშინია და ნურც თქვენ დაიღლით თავებს მათი არდაშვების მცდელობებით, გეშინოდეთ ისეთი შეცდომების, რომლებიც ჩემს ლიტერატურულ სალონში შემოსასვლელ კარს ჩაგირაზავთ, რადგან ლიტერატურა ეს მე ვარ!
სადაც ამდენი მიგიკიბ-მოგიკიბეთ, სადაც ამდენი მკითხველი შეურაცხყოფილი და იმედგაცრუებული დაგტოვეთ, ერთ ნამდვილ რჩევას  (უამრავჯერ მოსმენილს ალბათ) აღარ დაგამადლით და თქვენ დროსა და ნერვებს მოვუფრთხილდები (არადა ძლივს ვიპოვე ერთიცა და მეორეც, რასაც უდავოდ იმას უნდა ვუმადლოდე, მთელი საღამოა დენი რომ არ მაქვს და მართლაც სანთლის შუქზე რომ ვირთობ თავს და იქნებ თქვენც გართობთ.): ნუ იქნებით ხელოვნურები ურთიერთობებში, გრძნობებში, აზრებში, ნაწერებში; გიყვარდეთ, რადგან სიყვარული იდეაშიც კი უკვე ძალიან მაგარია და მისი ფასი უსიყვარულო ადამიანებზე უკეთ არავინ იცის; იცხოვრეთ, ისეირნეთ, მეგობრები მოინახულეთ და მოიკითხეთ (არა მხოლოდ სოციალურ ქსელებში); ნუ მისცემთ დროს იმის უფლებას, რომ პულტით მართულ რობოტებად გაქციოთ; მოკლედ, დარჩით ადამიანებად და ასე ბანალურად დავასრულებ ამ წერილსაც.


00:51
19.08.2014წ.