პროვინციალური ჰაერია
მთებსაც აუვიდა ბოლი
ბნელსაც სიკეთე გაერია
გულს კი მოეძალა შტორმი.

ვერც კი ვიფიქრებდი ესეთ სიმშვიდეს ვიგრძნობდი იმ წამს
როცა აივანზე ვიჯექი და არცკი გნატრობდი,
კვალდაკვალ მივყვებოდი მე ბებერ რითმას
აზრის დასასრულს არცკი ვჩქარობდი.

როდესაც აივანს მოსწყდება დაღლა
როცა მომირჩება ნატკენი მუხლი
ფურცელი გაფრინდება სადღაც შორს მაღლა
და დააპირებს ეს ზეცაც ქუხილს.

შენი გადარჩენა ძვირი დამიჯდა
ა ეს აღმაფრენა ლექსად შემითხზავს.

აღარ აგტკივდები ისევ გპირდები
ჩემი სალბუნი მუდამ იქნები,
                          ისე მჭირდები!
                            გნატრობ!
ამ დროს
              არ ვთმობ
სხვა დროს
            გნახო
მინდა შუამდგომს
                გზაზე
აგონია მე ამ ლექსით დავამარცხე!
მთაზე
          წვეთავს ფიფქი
არ მეშვება ლაღი ფიქრი!
იმ სიშორის
სადაც მიქადის მიწა
        ღმერთი გიშველის,
                        ვინცა,
გადავა მთებზე
და თუკი ვინმემ გკითხა
                  ჩემზე,
არ დაუზარდე, ზღაპრად მოუყვე ლექსზე.
კიდევ რაღაცის თქმა მინდოდა ღმერთზე,
მაგრამ უკვე დროა, გადის მატარებელი!
            რომ დროზე ადრე შეგხვდე.

არ დამიამდა ლექსი,
ჭამას მოჰყვება კექსი,
                დესერტად
მე გთქვი ჩემ ერთად!

ისევ მომართე შენი მშვილდი,
კვლავ ვერ გამისწარი
                    კარგად!


პ.ს. მაგრად ვხალისობ ამ ლექსზე,
                                რაღაცნაირია,
    ჩემი განწყობის ფერი.
    ფერი აირია,
    ამინდს ისევ ვერ ვშველი!

    ნორმალური არა, როგორც ლექსები,
    წამალს არ ვსვამ და, მაინც ვერ ვრჩები! :)
    თუ შემეშვები,
    კიდევ შეიძლება ბრძოლა,
    არ დავეშვები,
                            მიწაზე
    არ მინდა ხოხვა!

    სულელურ შევქმენ ლექსი,
    მიხარია შენთან ყოფნა,
    მაგრამ მაინც გავიქეცი!!!