ოცდაოთხია დღეს ნოემბრის, გარეთ კი თქორი.
მთელი დღე წვიმდა თბილისში და სხვაგანაც ალბათ....
შენ დაიბადე, ზუსტად მახსოვს და მაშინ თოვლიც
სახურავებით თმა ჭაღარა მოხუცებს ჰგავდა.

კონიაკს ვწრუპავ და ვუღიმი ვულგარულ მეძავს,
(მან გადაწყვიტა უეჭველად იყიდოს წიგნი,)
თაროზე, რომ დევს და რატომღაც (იღბლითაც) მე მგავს....
და ხასიათი გადაედო ყველაფერს წვიმის:

საგნებს თაროზე, ღვინის ბოთლებს და „ჩივას რეგალს“
ასაკი ვკითხე და ასაკიც დაემთხვა შენსას...
წიგნი ვაჩუქე ხო, ის წიგნი, რომელიც მე მგავს.
მან კონიაკი დაისხა და ყლუპ-ყლუპად შესვა....

გარეთ კი წვიმდა... და სახეზე ღიმილის მსგავსი...
და გულში ბევრი ცარიელი სიტყვების წყება,
შენ, დაიბადე მხოლოდ ჩემთვის და იყო მაშინ
ნოემბერი და ეს დღე, მაგრამ არ იყო სევდა...