მიცრუებთ იმედს შენ და ზამთარი
უფიფქობით და ფიქრების წყებით...
თითქოს ამ დღესაც ისე ვამთავრებთ,
რომ შენ და თოვლი კვლავ ერთად წვებით,
ისე ცივია ეს გაფიქრება..
დღე ვერ ვიკმარე, ღამეც არ მძინავს.
(და მეტაფორის ზუსტი მიგნება
ოცი დეკემბრის მთვარემ დასძინა).
რაღა აზრი აქვს, რეკავს თუ მოდის...
„სულ“ და „ხანდახან“ ვალაგებ საგნებს...
სახლს იშენებენ უბრალო ტოტით,
ზოგი უფრო მეტ საშველსაც აგნებს.
ვწერ... - ამ გემიდან მოჩანს პორტივით
როგორ ერევა დღე ღამის წიწვებს...
რას იფიქრებდი, თუ გიპოვიდი...
ჰოდა ჯობია, რომ თოვლთან იწვე.