ხანდახან  მშურს შენი  ,  ჩემებურო,
ლამაზად  ასხივებ სითბოს  და სინაზეს
  შენ  გულზე  არ  გიჭერს ბრჭყვიალა თასმები,
გამოგდის_ რომ  მუდამ  გიყვარდეს.

ხანდახან მზეც მათბობს, ჩემებურო,
მივუშვერ ნაზამთრალ ზურგსა და  წელს.
ჯერ  ჩიტებს მოვუსმენ , მერე წავუყრუებ,
ყურებზე ავიფარებ დაშაშრულ ხელს .

ხანდახან გული მტკივა, ჩემიანო,
ვერ ვიტან  სიკვდილის ლოდინს
გულს გადაგიშლიდი, ცოტა ხნით გარეთ გამო,
გადამაგდებინე  გულიდან  ლოდი.

ისევ  ავადა ვარ, ნუ გაგიკვირდება
წლებმა დაამძიმა სიცოცხლის დღენი,
ღვინით ვარ გალეშილი , ვწევარ და  გიცდი
მგონი  _  შენი წამლობა მშველის.

ხან ასე, ხან ისე.,.ჩემებურო...
დილაა ნამიანი, ცხოვრება წამიანი...

წელზე შემოგახვევ გადაჭრილ ჰორიზონტს,
დაგტოვებ ღრუბლებში, დაკიდულს ცაზე.
შენი ნაფეხური  ჩემს საფლავს მოუხდება,
მიწის და ცის მადლი გწამდეს.