მე მეშინია ყველა იმ მხატვრის,
რომელსაც მხოლოდ
უნიჭოდ გადახატვა ეხერხება
და ჩემს გულზე
უგემოვნოდ შერჩეული ფერებით
დიქტატორის პორტრეტს ხატავს.

კიდევ ანარეკლების მეშინია,
რომლებიც მილიონი ეთნოსის
მილიონ სარკეში
სხვადასხვანაირად მოჩანს
და უკვე ვეღარ გამირკვევია,
რომელი სახით უნდა მიყვარდეს.

მისი ყველა გადამწერი
სიყვარულზე მელაპარაკება,
მაგრამ ხან მინარეთიდან,
ხან ამბიონიდან,
საიდან აღარ,
მომიწოდებს მიყვარდეს
ჩემს გვერდით მდგომი,
სხვა კი გზააბნეული კრავია,
რასაც ჩემი უსუსური გონება
ასე მითარგმნის:
უნდა დაკლა და უნდა შეჭამო!

რა საჭიროა,
მისი სახელის სადიდებლად
სხვა ენაზე თარგმნილი
მისი სახელი ვაგინო?!

მე ის ჩემებურად მიყვარს,
მაგრამ თავი მომაბეზრეს
მისმა ფოსტალიონებმა,
რომლებიც ჩემთვის
გამოგზავნილ წერილს
გზაში ხსნიან
და დაუკითხავად კითხულობენ,
ჩემამდე მხოლოდ შინაარსი აღწევს,
რომლის არსის გაგება
უკვე შეუძლებელია.

რა საჭიროა ამდენი სარკე,
რაში დაგჭირდა?!
არა-თუ წყალი,
არა-თუ ღვინო,
სისხლიც კი ისე
ზუსტად გირეკლავს.