მტრედისფერად ათოვს ქვიან ყორეს,
ბუხარს ლოკავს ალნარევი ბოლი....
მეტირება,
მხოლოდ თვალებს, თორემ,
ფეხებს ვეღარ დამისველებს თოვლი....
ფანჯრის მიღმა ჩემს ბავშვობას ვეძებ,
თოვლში ნათობს გარდასულის კვარი,
უწინ ყველას მოამაგე-შემწე,
დღეს თვითონ ვარ მათი მათხოვარი....
ეტლის მონა, ნაღველიან არაყს
გადავკრავ და
ხმას ჩაჰყვება ბზარი....
,,რბილ სავარძელს,, ნუ ინატრებთ ნურვინ,
სავარძელი ბევრნაირი არი....
და ბრმა ბედმა თუ მიმრიდა ასე,
გოლგოთამდე ვზიდო ,,ორი ჯვარი,,
ნუღარავინ დამიძახებთ სახელს,
მე სახელად მქვია
ხეიბარი.