შენი ბრალია ბავშვობა რომ მახსოვს ლამაზად,
შენი ბრალია ოდნავ მაინც რომ ვარ ამაყი,
მე  შემიძლია დავიყვირო ისე თამამად
რომ შენნაირი არ არსებობს ქვეყნად არავინ.

შენა ხარ დედი ჩემი რწმენა და ეკლესია,
შენა ხარ ჩემთვის სალოცავი, წმინდა ტაძარი
სიყვარული და ერთგულება  ჩვენი წესია,
გრძნობა რომლითაც ზღვებს ვაშრობთ და მთები დავძარით.

დედი,  შენ ერთმა დამანახე გზები ღმერთამდე
დაუნახავი რომ არ ვიყო, დედიკო ალბათ
ყოველდღე უნდა მოვათრევდე ჩემს თავს შენამდე
მოვათრევდე რომ მონატრების სურვილი ჩავკათ.

იმ მონატრების ზოგჯერ ღამე რომ არ გაძინებს
და ყოველ დილით გულზე ცეცხლის ალად გედება,
შენ სოფელში ხარ, მე კი ამ დროს ქალაქს ვამძიმებ
და დღეში ერთხელ დარეკვაც კი არ მახსენდება.

დროსაც მიუძღვის წილი ბრალი განშორებაში,
წინათ შენს კალთას მიკერილი დღეს რომ შორსა ვარ
თესე სიკეთი სათითაოდ ყველა ჩვენგანში
დედი შემინდე  თუ ვერ გაძლევ ნაცვალდ მოსავალს.

თუ ვერ გიფასებ  სათანადოდ ამაგს გაწეულს,
ყველა სიტკობს და ყველა სითბოს რაც კი მიწვნია
რაც გამაჩინე ორ ნახევარს ითვლი ათწლეულს
და ერთ წამით ჩვენზე ლოცვა არ დაგვიწყნია.

შემინდე დედა ძველებურად ვერ გიკრებ იებს,
დრო დაუნდობლად სწრაფად გადის, წლები მიქრიან
დღემდე ვფიქრობდი დედაა და  კი მაპატიებს
და ამიტომაც ბოდიშის თქმა არც მიფიქრია.

დედი მე ისევ ის ბიჭი ვარ უშენოდ ვერსად,
რომ ვერ ვძლებდი და გეძახოდი ცრემლმორეული.
მე ყველა ცოდნას შენგან ნასწავლს ჩემ შვილში ვთესავ
რომელიც არის  შენი მსგავსი და ორეული.


შემინდე  დედი ჩემს გამო რაც ღამე ათიე,
შემინდე ყველა ნერვის მოშლა და გულის ხეთქვა;
ლექსს  რომ ვეძახი ამ ნაჯხაბნში ვერ ჩავატიე
ყველა სათქმელი რაც მინდოდა რომ შენთვის მეთქვა.

დედი შენს გამო, მე ცხოვრებას ფერადად ვხედავ,
შენ ჩემს ბავშობას სითბოსა და სინათლეს ჰფენდი.
ერთადერთო და სანათრელო, ლამაზო დედავ!
გეტყვი რომ: ძლიერ, ძალზე ძლიერ მიყვარხარ დედი!