ის, მშვიდი და უძირო თავის მედიდურებით
დედამიწას ცილდება სამუდამოდ, არადა
მაინც ყოველ საღამოს ისე მედიდგულება
თითქოს არც ეშინია, რომ გონება წავართვა..

გუშინდელი ფიქრები გადავყარე თავიდან,
დაძარღვული მაჯები დავიხეთქე, და როცა
ეშელონი გრძნობების როგორც იქნა წავიდა,
არ აყოვნა, არა და უსირცხვილოდ მაკოცა..

ამიტაცა ჰაერში,მომატარა სამკვიდრო,
შევუერთდით ბეღურებს, შეაჩერა წუთი და
არც იმდენად საკადრის ოცნებებმა წამიღო,
მე მის ძლიერ მკლავებში აღმოჩენა მომინდა..

ცა მშვიდი და უძირო თავის მედიდურებით
დედამიწას ცილდება სამუდამოდ, არადა
მთვარე ყოველ საღამოს ისე მედიდგულება
თითქოს არც ეშინია, რომ გონება  წავართვა..