დღეს ჩემი ქალაქი ირეკლავს ჟივილს,
გზის პირას  ღარიბად გაშლილა ფარდული
და ყველა
ფართო თვალებით მირბის...

ქალაქი მოიცვა მშობლების სიკეთემ,
ბავშვების ხმაური ბომბივით გავარდა,
ზოგნი ფულს იხდიან,
ზოგნი კი-იხვეჭენ..

სიზანტით მანჭავენ სახეებს ქარცემულს
გააქვთ და გამოაქვთ დოლების გუგუნით,
დაღლილებს,
შიშიც კი გაუქრათ დაცემის.

დღეს ჩემი ქალაქი ირეკლავს ჟივილს,
გზის პირას ღარიბად გაშლილა ფარდული
მის უკან
დაღლილი ჯამბაზი ტირის...

უყურებს ბრბოს,თუმცა თვალს არც მე მაშორებს,
ვყოყმანობ მისვლას
(და როცა გავბედე),
ნაბიჯი სიმღერით გართულ ბრბოს მაყოლებს..

მოხუცი ჯამბაზი გამიქრა ხედვიდან,
დამეტყო სახეზე წყენა და ნაღველი.
ვერასდროს..!
მოხუცთან ვერასდროს ვერ მივალ..

ის იყო პოეტი..
თაობა შემოცლილს
არ ყავდა მსმენელი,ოჯახი,შვილები,
ოდესღაც ამაყად სამყაროშემოვლილს..

თვალები შემორჩა (არც ისე) ამაყი,
ქვანარევ სახეზე ცრემლები სდიოდა
ის იყო პოეტი..
ის იყო ჯამბაზი..
წილად ხვდა - არავინ..