ლექსებს ერჩიან და ავტორებს ვერ ივიწყებენ!
წიგნს ან დახევენ ან უბრალოდ ვინმეს ჩუქნიან,
მე, რაც დავწერე ყველაფერი სისხლით დავწერე
და ყველა ლექსში ჩემეული დარდის სულია...

რა ვუყოთ თუკი ლექსებს, დაჰყვათ ჩემი ბედი ან
ეს სიძულვილი-სიყვარულის ბოლო გრძნობაა...
როცა მუზები უმიზეზოდ მებუტებიან,
მხოლოდ დრო შველით და რაც უფრო მეტი დრო გავა

დაფიქრდებიან, მიხვდებიან: ვინ ვის... და რატომ...
რად ვათენებდი ცივ ღამეებს ლექსის წერაში...
და მე კი ახლა, რასაც ვნატრობ- სიცოცხლეს ვნატრობ,
რადგანაც სიკვდილს დარჩენია უკან რევანში.

ხო, ყველაფერი იქ მთავრდება სადაც იწყება,
მე კი რაც ლექსად დამიწყია ლექსად ვამთავრებ...
ლექსებს ხევენ და ავტორები არ ავიწყდებათ,
ცხოვრობენ, მაგრამ პოეზიის სული აწვალებთ!