სიტყვებს რომ ვერსად ვერ გაექცევი,
სტრიქონებს შორის ღიმილი დნება,
აფეთქდებიან შენი ლექსები
ტკივილად,ქარად,ცრემლებად,ფრთებად.
მუზა გკითხულობს, როგორა ხარო,
პატარა ქალო, რითმისთითება,
სიტკბოდქცეული სიტყვები ხარობს
თლილი სულიდან მზე რომ ინთება.
შენი ხილვები მიმკობენ აწმყოს-
ლურჯი დღეებით შემოგარსული,
ეფემერული შენი აწმყო ხარ,
მივიწყებული თბილი წარსული.
ის, რაც  ჩემია შენი გულიდან,
ლექსთაცვენაა ტკივილის, ტვირთის,
შენ პოეზიის გაზაფხული ხარ
და მაჯებიდან სამშობლო გითრთის.