არ ვიცი... როგორ შეიძლება უყურო ფოთლებს
და არ იყო სევდანარევად ბედნიერი?!

წუხელ, ღამით, ჩემი თვალები სიზმრებმა დაორთქლეს
და მე საერთოდ არ ვყოფილვარ
წინააღმდეგი,
ალბათ მომეწონა რომ თოვლიანი გზა ვიყავი
და თითოეული შენი ნაფეხური მახსოვდა.
რომ შემეძლოს სხვანაირადაც ვიფიქრებდი.
დღეს კი ვცხოვრობ და თვითონვე მიკვირს,
როგორ ვძლებ...
არ დამიჯერებ და იმდენად ცუდია გარშემო ყველა,
არ შემიძლია რომელიმე მათგანი არ მიყვარდეს!

ნეტავ რატომ აგვიანებენ ჩემს სახლთან ფოთლები...