***
დგას კორპუსები, აგურის, უბრალო,
საავადმყოფოს უძველეს ბაღში...
მწარეა ფიქრი, ვწუხვარ და ვნანობ,
ლოცვები რომ არ ვისწავლე მაშინ.
შემოდგომა კი, პალატის მიღმა,
ფოთლის დამარხვას თოვლით გვპირდება,
უსამართლობის არ მსურს მიღება,
ვიბნევი, მიჭირს კონცეტრირება.
მე, ახლა არ მენაღვლება ხალხი,
რით მივლენ ამ საუკუნის ბოლოს?
კიდეც ამშვენებს ბუნებას თალხი,
სიკვდილში ცოდო კაცია მხოლოდ.
აქ მიწერია წასვლა...აქედან
გემშვიდობებით, ფერებო, ხმებო,
ჩემთვის ძვირფასო ყველა სახე და
საავადმყოფოს სადა ხედებო...

***
В старинном парке корпуса больницы,
кирпичные простые корпуса...
Как жаль, что не учился я молиться,
и горько, что не верю в чудеса.
А за окном моей палаты осень,
листве почившей скоро быть в снегу.
Я весь в разброде, не сосредоточен,
принять несправедливость не могу.
Что мне теперь до участи народа,
куда пойдет и чем закончит век?
Как умирает праведно природа,
как худо умирает человек.
Мне здесь дано уйти и раствориться...
Прощайте, запахи и голоса,
цвета и звуки, дорогие лица,
кирпичные простые корпуса...