არ შემიძლია რომ დავესწრო მე შენს დაკრძალვას,
როცა ოთახში გაყინული იდგმება კუბო,
როგორ გავუძლო ტკივილების, ცრემლების მალვას?
მაგ დროს მე შენი გამხნევება მჭირდება უფრო.
არ შემიძლია პროცესიას გავყვე ბოლომდე,
ვუცქერდე, როგორ ებერება მიწას მუცელი;
შენი ხელები, შენი სახე ვნახო ბოლოჯერ,
მერე კი მოვყვე ერთად რამდენ ჭირს გავუძელით.
არ შემიძლია, შენს საფლავთან ყვავილთა წყება
ვზიდო ყოველდღე, დავიღვარო ცხარე ცრემლებად,
გადატანილი ვნახო ქვაზე შენი მშვენება,
რომელსაც სახის ნაკვთებივით ხავსი ერევა.
არ შემიძლია, უშენოდ რომ დავწვე ლოგინში,
მარტოხელა კი უკანასკნელს ვგავდე მოჰიკანს
და დღე და ღამე გავატარო იმის ლოდინში,
როდის ინებებს უფალი და შენთან მომიყვანს;
ამიტომ კარგო, სანამ მოვა შენთან სიკვდილი
და გადაწყვიტავს, რომ საღამოს ერთურთს გაგვყაროს
გავურიგდები როგორმე და სწორედ იმ დილით
ჯერ მე დავტოვებ ჩვენს მიწიერ ცოდვილ სამყაროს.