კიდევ რამდენ ქალაქს, კიდევ რამდენ ქუჩას გაიარ,
რამდენს უსახსოვრებ ნამდვილ ძმაკაცობას - წამალს,
თუმცა ამ კუთხეში, ამ ჩვენს მუხურში, რომ კაია
ამგვარ სიყვარულს სხვას ვერსად ვერ იპოვი ძამა.

თებერვალია და ისრებს ემსგავსება ზვინები,
თოვლი დნობაშია - გადაჭორფლილია მთები,
სოფელი იცლება და ვინ ძალით გარბის, ვინ ნებით
აზრი აღარა აქვს, (ბუხარს ვუზივარ და ვთბები).

ბევრმა აქაურმაც ბარდი ახარა და მკა ია.
მაინც ის სითბო და ის გრაფინი და ის ცა მაქვს,
ჰოდა ამ კუთხეში, ამ ჩვენს მუხურში, რომ კაია
ამგვარ სიყვარულს სხვას ვერსად ვერ იპოვი ძამა.

მოხდა რამდენი რამ, ცხვირიც კი გაუსკდა ზოგიერთს,
დაცვა არ გვიყვარდა, მუდამ გზას ვეძებდით შემტევს,
ისიც გაიხსენე როგორ გადავრიეთ გოგიე,
ოინები ჩვენი გაუშიფრავია დღემდე.

მინდა ჩავეხუტოთ, მინდა, ენატრები აი ამ
სოფელს - გადაქცეულს მოხუცებულების სკამად,
მოდი, ამ კუთხეში, ამ ჩვენს მუხურში, რომ კაია
ამგვარ სიყვარულს სხვას ვერსად ვერ შეიძენ ძამა.