პირის შეკვრა მიბრძანე და
ნემსის ყუნწში ძაფის გაყრას მოვანდომებ ასერთ წელიწადს!
უნდა ვიმღერო - სადაც მე ვდგავარ, მთავრდებიან მდინარეები.
სადაც მე ვდგავარ - ქარია.

ამომიშენე კედლები და ძილი მიბრძანე
- ჩაძირულ გემებს დავისიზმრებ, სკივრებს, ზარდახშებს.
ზღვის ფსკერზე დავრჩე - სევდიანი მემოზინები
მომიყვებიან მითებს ხმელეთზე.

გაბზარულაო, პაპაჩემის საფლავის ქვა და ათოვს ნასახლარს.
ჭა ჩამშრალაო, დაქცეულა, ჩამქრალა კერა, მოთქვამს სულელი.
კაცო, ამისთვის თუ მოსულხარ, ამ ქვეყანაზე,
არ დაგელია წვეთი წყალი, ქვა არ დაგედო.

აი, მე ვდგავარ მდინარეთა დასალიერთან, სიზმრებს ვკითხულობ.
ხორგივით მოაქვთ, მომლოდინე დედების შიში.
შენ კი, გაბზარულ ქვას დასტირი, პაპაშენისას.

წადი და მოსდე მთელ ქვეყანას ჩემი ამბავი,
რომ მე აქ ვდგავარ, მდინარეთა დასალიერთან,
სიზმრებს ვკითხულობ.