დრო ჩემს სულთან დანიძლავდა

რომ ვერ ვიცოცხლებ, ოდესღაც
რაც კი მე სულს შემიძრავდა 

        P.S არა და ვფერფლავ გრძნობებსაც

...
აჯობებს ასე ვიარო, უბრალო სიცარიელით
არ შევაწუხო არავინ, უცოდველობის იერით
არ მომიგოგნონ რაღაცა, არ წამიბილწონ ცხოვრება
ისედაც წაბილწული რომ მათხოვარს ემათხოვრება

ჭეშმარიტება სადღაა? სადაა წრფელი გრძნობები?
და თუ უბრალოდ არაა, ბოლომდე დავემონები
ცოდვებს გავყვები ფეხდაფეხ და სად მიმიყვანს რა ვიცი?!
მე ხომ დავფერფლე გრძონებები და აღარაფერს განვიცდი

სიცარიელე სხეულში - სულისთვის დასასრულია
მე კი ვიპოვი ადგილს იქ, სადაც კი სიყვარულია 
ავღსდგები ნამწვავებიდან, ემოციები ნაფერფლის
და შევაგროვებ თავიდან ჩემს გრძნობებს ასე დაფერფლილს...