რომ იღიმი ეს კარგია...
რადგან გმატებს სულ სხვა ელფერს
რომ მიღიმი მაშინ თვითონ...
ვემსგავსები თვითონ მეფეს,
არა, განა არისტოკრატ?!
გახევებულ ლექსთა მეფეს

რომლის შენი შემოხედვა
მთელ სიცოცხლედაც რომ უღირს
და ვნებათა ქარიშხალი
ვერ ჩააქრობს სულში დუღილს

ვერც ის ყალბი მოკითხვები
გულრწფელობა რომ აკლია
ალბათ თავად არ შეგშვენი?!
ჩემი ყოფნაც ხომ ნაკლია...

თუმცა რა ვქნა თუ მიყვარხარ?
ეს ყოფილა ჩემი ხვედრი
ვიცი მაინც სხვასთან წახვალ
ჩემნაირს კი ვერ შეხვდები...