იმ ლექსების დედნები არ მაქვს, მაგრამ შემიძია შემოგთავაზოთ სხვა ლექსი რუსული და ქართული თარგმმანებით.

У світі злому і холодному,
де щастя зіткане з прощань,
чи ми пробачим одне одному
цю несподівану печаль?
Чи будем вік себе картати?
Але за віщо, Боже мій!
За те, що серце калатати
посміло в ніжності німій?!
За ті передані привіти?
За тихий погляд, що п'янить?
Нехай це сонечко посвітить.
Нехай ця туга продзвенить
---------------------------------
В холодном и злом этом мире …
В холодном и злом этом мире
где счастье ткут из прощаний,
простить бы друг другу смогли ли
нежданную эту печаль мы?
Иль будем корить себя вечно?
Но только за что, Боже мой!
Что сердце забиться беспечно
посмело в неге немой?
За переданные приветы?
За тихий взгляд, что пьянит?
Пусть солнышко это посветит.
Пусть эта тоска прозвенит
-----------------------------------------
ცივსა და სასტიკ სააქაოში,
ბედნიერებას რომ ქსოვს შენდობა,
მოულოდნელი სევდის ქაოსში,
ჩვენ მივუტევებთ ერთმანეთს გრძნობას?
თუ, გვმართებს ტანჯვა მარადის ბრძოლით?
ო,რისთვის, ღმერთო - მწარე თვითგვემა?!
ნუთუ იმისთვის, რომ უტყვი თრთოლვით,
უცხო სიამე გულმა იგემა?
თუ გვადევს შორით მოკითხვის ცოდვა,
ან ჩუმი მზერის - რომ ახლდა ბანგი,
დე, ამ ყველაფერს მზე ეფინოს და
დე,წკრიალებდეს ტკივილის ჰანგი!
(თარგმნა ნინო ანთიძემ)

ავტორო,  ეს ლექსები გადმოვიწერე, ჰოდა, დედნების ბმული თუ მოგეძევებათ სადმე, იქნებ დადოთ? ან, რუსული თარგმანების ბმული დადოთ?
ძალიან მაინტერესებს კოსტენკო, ძალიან.

ლინა კოსტენკო

მთარგმნელი - მაყვალა გონაშვილი

ჩვენ წარღვნის მერე მოვედით ქვეყნად
და ჩვენში ისევ ბორგავს წარსული,
ჩვენი სულია ძველი ეტრატი,
წლებით ნაწერი და ფერწასული.
არ გვასვენებენ მაინც კითხვები,
ხვალ რა იქნება, ზეგ, ანდა მაზეგ,
დრო კი... დრო მიდის შეუჩერებლად
და არად აგდებს ჩვენს მტანჯველ აზრებს.
ნუთუ ცხოვრების შმაგი მდინარე
ჩაივლის, წაშლის ამ ჩვენს ნაკვალევს?
ნუთუ სულ მალე დავავიწყდებით
ზეცის მტრედისფერ, უძირო თვალებს.
უნდა გავკაფოთ გზები უვალი,
თორემ ხვალ უკვე იქნება გვიან,
დედამიწაზე ჩვენს გავლილ მანძილს,
ჩვენს ჩავლილ დღეებს ცხოვრება ჰქვია.
ნუ შეგაშინებს სულის ეტრატზე
თუა სტრიქონი გაუმართავი,
ნუ შეგაშინებს თვითონ სიკვდილიც,
თუ ხარ საკუთარ თავთან მართალი.
საშიში მხოლოდ გულგრილობაა
და დაბანგული სული ჰაშიშით,
საშიში მხოლოდ სიცრუე არის,
მხოლოდ სიცრუე არის საშიში.
* * *
კაცი ჰქვია მიწას მხოლოდ
უფლის ხელით მონაზელს,
აქ, ამ ჭასთან, ალბათ, ხშირად
ჩაუვლიათ მონაზვნებს.
მონასტერთან, როცა ხეებს
შემოდგომა ფერავდა,
ალბათ, ბევრჯერ გასტეხვიათ
ჭასთან თიხის ხელად.
ტანი მათი _ მწუხარება,
სული მათი _ ნეტარი,
სახე მათი _ მსგავსი ცვილის
რად მეზმანა ნეტავი?
არც დღეები სავსე ვნებით
და არც თავდავიწყება,
ამპლიტუდის ვერცხლის ძაფზე
რა ხილვები ირწევა?
რომ არ ლექსი _ შველა ჩემი
ზმანებანი შემშლიდა,
იპარება თეთრი ნისლი
ველ-მინდვრების პეშვიდან.
* * *
ტყვიისფერი ქარი ჩემი სახლის სარკმელს
ამინანქრებს, დილით თეთრი თრთვილივით რთავს
და მზე მეწამული, განაწამებს, ნათელს,
მომაგონებს წამით ნათლისმცემლის თავს.
დრო მიგორავს, მიდის, დღე დღეს მისდევს ისევ,
არც ბარათი მომდის, არც გაზეთი უკვე,
თოვლში ჩაძირულა ჩემი მისამართი,
როგორც ძაღლი მთვარეს, _ სიმარტოვეს ვუყეფ.
- ალო, ალო, ყურმილს ჩავიხუტებ გულში,
მე არ გეტყვი კბილით რომ მიჭირავს სული,
რატომ გახდი ჩემთვის ასე შორეული,
ვით ზღაპარი, ანდა ჟამი გარდასული?
დაუფარავს ნამქერს ჩემი თეთრი ხატა,
ცისკენ მიდის კვამლი ნელა, ნება-ნება,
აკვნესდება ქარში მავთულების ჩანგი,
შენ იღვიძებ ჩემში, როგორც მოგონება.
და მეძახი, მიხმობ, აქ კი სიზმარია
და სითეთრე თოვლის აელამებს თვალებს,
წაუშლია ნამქერს ჩემი მისამართი,
დამნავსია გზები ქვეყნის ოთხსავ მხარეს.
გამოვტაცებ ღუმელს ცოტა გულის სითბოს,
მოვინატრებ დღეებს უქაროს და მზიანს,
ბედნიერების და უბედობის ზღვარზე
ვცხოვრობ, ჩემს ამ ყოფას თუ ცხოვრება ჰქვია.
-----------------------------------------------------------
მთარგმნელი - რაულ ჩილაჩავა
გოგონავ, სახით თინათინის სადარო მართლა,
მას, ვისაც ვერცხლით მოუსალტავს ლომური მკლავი,
მას, ვისაც ტალღად დაჰფენია კულული შავი,
ჩააცვი თორი, დამპყრობელი მომდგარა კართან.
მსჭვალავს სიჩუმე ცაიტნოტის შუბებით არეს.
შენი სვლა არის! გზას მიჰყვები ძნელსა და უვალს.
სამი მხედარი დაეცემა ბრძოლაში მკვდარი.
ფორხილობს ცხენი. ლაზიერში გადაცვლი უმალ.
ხარ საქართველო და სამეფო სამოსი გშვენის.
არწივეთს ზემოთ განფენილხარ სვებედნიერი.
როგორც მხედრები, დაგირაზმავს კოშკები შენი
და ხელმწიფეთა მხედრიონით იწყებ იერიშს.

არაჩვეულებრივი კონტექსტური თარგმანია.  დედანი 11  მარცვლიანია, თარგმანი 14 მარცვლიანი. ორიგინალი მაშინვე "გადმომერუსულა" უნებლიედ... და აი რა გამოვდა:


Иисус Христос, был распят  не раз.
Там, на Голгофе, случилось то, в первые.
Умер от смерти, может - от образ,
О жизни  не жалел он умирая.
А потом распяли на холсте,
На мраморе, на  гипсе, на  граните.
А потом распяли и во мне,
И распяли на целом белом свете.
И тело съели, и кровью запили.
Еще на год или два, на десять, или вечно?
И продавали образ с под полы,
И не дают умереть как человеку.
Куда пойду? Куда теперь идти?
Где  на земле - земля обетованна?
Казармы - в Гефсиманському саду,
И весь народ - как раскрытая рана ... 
              + + +
ძალიან მაგარი ლექსია, აი პოეტი და თანაც რა პოეტი...  დიდი მადლობა რომ გაგვაცანი,  უნდა მოვძებნო მისი სხვა ლექსებიც. არაჩვეულებივია.

რამდენ ენას ფლობთ? :)
სხვა თარგმანები უფრო მომწონდა თქვენი. ცხადია უმეტესობის მხოლოდ ქართულ ვერსიას ვგულისხმობ. არ ვიცი დედანი ითხოვს თუ არა, რომე ს ნაწერი ქართულად ასე გამოიყურებოდეს, მაგრამ არ მომეწონა :(