გიცქერდი!.. შორით იდექი შენ და
ხელში გეჭირა მაცდურად ვაშლი,
ზეცა კი ღრუბლებს ზეწრებად ფენდა
და გიყურებდი ერთობ და წაშლილ

სახით და იქვე ოცნებას ვქმნიდი,
მინდოდა შენში ევა მენახა,
ასე ღმერთივით მცირე და დიდი,
მწირს მოველოდი - ცოდვას ხელახლა.

და ვოცნებობდი (მიწამ დამფაროს)
გაგიცდეს ვაშლი თითქოს ცხელი და...
იქ შეიცვლება მთელი სამყარო,
რომ მოგაწოდებ ჩემი ხელიდან.

შენ შორს იდექი... ცუდად ვიგონებ...
საგულდაგულოდ ფრთხილი და ღმერთი
იქვე იყო და ახალ სტრიქონებს,
თავად იწერდა თოვლივით თეთრი.

ასე ვიდექით ისევ და ისევ,
მე შენ გიცქერდი, შენ კი თოლიებს…
როგორც სიწითლე დამხრჩვალ დაისებს,
ოცნება მთებსაც აიყოლიებს.

წვიმდა!.. ამინდმა დადო ზავი და...
(იქ ცისარტყელის ქოლგასაც გავშლი)
და ყველაფერი ისე წავიდა,
რომ გაგივარდა ხელიდან ვაშლი.