ცისმიწურულში,
სადაც დედამიწა მთავრდება და
ჩემი ოცნებების ზღვარი გადის,
სახლი მაქვს.

დიახ, მე ოცნებების მიჯნაზე ვცხოვრობ
და ცა ჩემთვის მხოლოდ მიწაა,
ან მყარი ზედაპირი სასიარულოდ.

მე დავდივარ ყველა შენს სიზმარზე მაღლა,
მე ვისმენ შენს ლოცვებს ჩემზე
და შენს ჭორებს ჩემზე;

რომ მე მოკვდავი ვარ,
რომ მე ვსუნთქავ,
რომ მეც ისევე მიყვარხარ, როგორც შენ.

შენ გგონია რომ ცა ლურჯია,
შენ გგონია რომ დაისისას ვარდისფერი დასავლეთი - მზის ბრალია,
მე კი ვიცი რომ - ეს ჩემი ბუხარი ებრძვის ზამთარს,
ცისმიწურულში.

იცი შენ ორი პარალელური ცხოვრება გაქვს,
ერთში ჩემი ცოლი გქვია,
გყავს ოთხი შვილი
და შობიდან შობამდე მხოლოდ ერთი მიზეზი გვაქვს ჩხუბისთვის -
რომელ შვილს რა ვაჩუქოთ.

მეორეში კი,
შენ ცის გადმოღმა ხარ,
მე - იქ სადაც დედამიწა იწყება აისისას,
შენ ორსართულიან სახლში ცხოვრობ, მიწაზე,
მე კოშკებიან სახლში, ოცნებების ზღვარზე,
თუ მიჯნაზე,
მზე კი,
მზე ბუხარია ჩემს სახლში,
ცისმიწურულს.