შემოდგომა ბეღელდება,
ხვალ-ზეგ
რაღა უჭირს ან ღარიბს ან მდიდარს,
მოვა ისიც და ფიქრებიც ქალზე,
აიშლება საირაოს მთიდან

ვულკანივით, ავარდება ცაში,
ვულკანივით მოედება მიწას,
ის არ შექმნის სიტუაციას საშიშს,
ბამბის ქურქში შეგვიფარებს,
იმ წამს

დაგვიბუჟებს დაწითლებულ თითებს
და ფრჩხილებში ჩაგვიტოვებს ქავილს,
დიდი არის - დედამიწას იტევს,
დადამ იცის არის თურმე ავიც.

როცა მოვა უსათუოდ მიშველის
ვიყო თუნდაც მშიერი ან შიშველი.

ის იქნება?! - მეც ვიქნები კარგად,
არვის არ გავს სილამაზის ძალით,
და ერთ დღესაც,
როცა ვიგრძნობ ვკარგავ,
ვერ მიშველის მერე ვეღაც ქალი.