გზის გასაყართან ჩემი სულია... ნისლივით თეთრი და უბრალო... ხანდახან მაფორიაქებს და შველას ითხოვს უპრეტენზიოდ. ხან ჩუმად ტირის და დაობლებულ ფიქრებს ხსოვნის სკივრში ალაგებს. ოცნებებს კი მტვრიან თაროზე დებს. მტვერი რკინად იქცა და სხეულში დაიდო ბინა. გზის გასაყართან წარსული იწვის. მომავალს კი აღარ აქვს ფერი. გაქვავებული დღეები წარწერას ითხოვს. სული კი თეთრი და უსახური ჩემს სხეულთან ერთად მიათრევს აწმყოს.
