ტკივილო, გული ჩემი სისხლით რომ ღებე...
გარდაიცვალა ცისფერთვალება მეფე.

საღამოს, როცა სახლში დაბრუნდა ქმარი,
თქვა: „უპოვიათ ბებერ მუხასთან მკვდარი.

დედოფალი კი დარდს რომ ფარავდა ჩუმად,
სულ ერთ ღამეში, გაჭაღარავდა უმალ.“

თქვა და ტკივილმა შეძრა არსება მთელი...
იყო მოსული ჩემთვის სამძიმრის მთქმელი.

მერე ბუხარზე ყალიონს დაწვდა უხმოდ
და გზას დაადგა, საღამოს ლანდებს უხმო…

პატარა გოგოს, მშვიდი ძილი რომ არხევს,
მის ცისფერ თვალებს ჩავხედავ, როგორც სარკეს.

გარეთ ალვები აშრიალებენ ტოტებს,
შემოდგომის დღე მეფის სიკვდილზე გოდებს:

დადარდიანდა ყველა დარბაზი სეფე -
აღარ გყავს შენი ცისფერთვალება მეფე.



Слава тебе, безысходная боль!
Умер вчера сероглазый король.
Вечер осенний был душен и ал,
Муж мой, вернувшись, спокойно сказал:
«Знаешь, с охоты его принесли,
Тело у старого дуба нашли.
Жаль королеву. Такой молодой!..
За ночь одну она стала седой».
Трубку свою на камине нашел
И на работу ночную ушел.
Дочку мою я сейчас разбужу,
В серые глазки ее погляжу.
А за окном шелестят тополя:
«Нет на земле твоего короля...»