აქ შემოდგომის გამკრთალი და ნაგვიანევი
ფერით ჯიუტად და უძრავად დგანან ხეები
და შემორჩენილ სილამაზეს ვერ ელევიან;
ვერ იმეტებენ, უკანასკნელ ფეთქვას სიცოცხლის...
ვერ იმეტებენ, რომ განფინონ დედამიწაზე.
ეს ჯვალო იმათ სხეულებზე გლოვა არ არის,
ეს ტყის ნიმფები გადმოსახლდნენ ელეგიიდან.
უფრთხის ბალახი და სდარაჯობს პირქუშად, მკაცრად
თვისი სიმწვანის ზურმუხტოვან ფერსა და ნიშატს,
ასე გულქვას და წარმავლობით თვისებაშეცვლილს.
მაღალი აზრი! - მედიდურად მისი წარმოთქმა,
აღმატებული გონება და სიბრძნე უებრო
აქ დავანებულ სიღარიბეს არაფრად აგდებს,
არათუ აგდებს, იგდებს კიდეც ზოგჯერ მასხრადაც.
სწორედ ამიტომ მიცვალებულთ ტირილის ნაცვლად
უჯობთ იყვირონ და ხმაურმა შეძრას სამყარო...
საფლავის ქვები და მათ შორის საფლავის მიწა
ტურფა კესანეს ვით გაუმშვენიერებია!
აქ ყველაფერი წარმავლობის ნისლში დაცურავს,
ხრწნა ნაფლეთებად აქცევს გულს და ძვლებს - ნამსხვრევებად
და ლაწალუწი მათი სხეულს ასაჩინოებს,
სისხლიან სხეულს, გაშიშვლებულს, ავად დაძარღვულს.
აქ ერთი ჩონჩხი, ჩონჩხთა შორის უსაზარლესი,
ნამდვილს ჩამოჰგავს და წმინდანთა ქნარი დუმდება.
ციცქნა მწერიც კი,  ქვადქცეული ათასწლეულით,
მზესთან ერთად რომ ჩაკირულა, ვერ მოესწრება
საფლავებიდან მათ აღდგომას, აღდგომას მკვდრეთით.
მრუმე პეიზაჟს თვალს ნუ მოსწყვეტ და ქარისაგან
დაბინდულ თვალებს უცხო შუქი მოეჩვენებათ,
უცხო ნათება - ლანდი არაამქვეყნიური.
წყეული კასტა, სუდარებში გამოხვეული,
იმ სუდარებში, რომლებითაც მათი გვამები
მიწაში ჩადეს, ახლა ჭაობს დასტრიალებენ
ავი ღმუილით, თავს დაფრენენ... ხმაურს საზარელს
გაურბის სმენა... და გონება თან გაიყოლებს
საბელგამობმულ ამ ხმებს ავის მომასწავებელთ,
გაიყოლებს და შეუძღვება თვის საცხოვრისში...
შეერწყმის სივრცეს, ამოავსებს სიცარიელეს.




Sylvia Plath

November Graveyard

The scene stands stubborn: skinflint trees
Hoard last leaves, won’t mourn, wear sackcloth, or turn
To elegiac dryads, and dour grass
Guards the hard-hearted emerald of its grassiness
However the grandiloquent mind may scorn
Such poverty. So no dead men’s cries
Flower forget-me-nots between the stone
Paving this grave ground. Here’s honest rot
To unpick the elaborate heart, pare bone
Free of the fictive vein. When one stark skeleton
Bulks real, all saints’ tongues fall quiet:
Flies watch no resurrections in the sun.
At the essential landscape stare, stare
Till your eyes foist a vision dazzling on the wind:
Whatever lost ghosts flare,
Damned, howling in their shrouds across the moor
Rave on the leash of the starving mind
Which peoples the bare room, the blank, untenanted air.