მე  ვიცი რა არის სულის ტკივილი,აი ,მაშინ როცა მარტოობას განიცდის,კედლებს რომ ეხლება,ხან ერთს,ხან მეორეს...არა,ოთახის კელდებს კი არა,შიგნიდან სხეულის კელდებს და მერე, ასე გაბზარული და მრავალჯერ შეწეპებული ნივთივით დავდივარ...

რა მჭირდება მე,ჩემნაირ ადამიანს სრული ბედნიერებისთვის? ალბათ სხვების სიყვარულში დარწმუნება...ღმერთო,მაპატიე...ორი სიცოცხლე რომ გვქონოდა ჩვენ,ადამიანებს,ერთს აუცილებლად თვითმკვლელობით დავასრულებდი...

ეხლა კი,ძალაგამოცლილი ნაჭრის თოჯინასავით მიგდებული ვარ,აი თვალების ნაცვლად რომ ღილები აქვს მიკერებული...