1. ვიწრო დერეფნის ბოლო ოთახის კარებთან ვარ ატუზული.შენ ოდნავ მოშორებით ზიხარ. ველოდებით... პასუხი იგვიანებს. კარს ფრთხილად ვაღებ,ჩურჩულით ვკითხულობ: –შეიძლება? –შემოდი... ექიმი ფურცლებს მაწვდის,გაუგებარი სიტყვებით გავსებულს.ჩვევად მაქვს,ყოველთვის ყველაფერს ბოლოდან ვიწყებ.კითხვასაც. ყველაფერი იმაზე ცუდადაა,ვიდრე წარმოვიდგენდი.აქ ასე წერია.ექიმის თვალებშიც იგივეს ვკითხულობ. დაავადება: პროგრესირებადი შენ შემოდიხარ,ხელჯოხს ეყრდნობი,თვალებში შიში და გადარჩენის იმედი თანაბრად გაქვს. უკანასკნელ ძალებს ვიკრებ,ექიმს თვალებით ვუთანხმდები,ღიმილით გეგებები: –მამა,ყველაფერი იმაზე კარგადაა,ვიდრე წარმოვიდგენდით. 3 თვის შემდეგ: დაავადება: ქრონიკულად პროგრესირებადი თვეებია ისე ოსტატურად გატყუებ,ეჭვსაც ვერ შეიტან. ახლა თვალებში შიში აღარ გაქვს. გატყუებ,თუმცა ორივეს გვჯერა,რომ შენ გადარჩები. მე გადაგარჩენ! გენიალური!++ ვიწრო დერეფნის ბოლო ოთახის კარებთან ვარ ატუზული.შენ ოდნავ მოშორებით ზიხარ. ველოდებით... პასუხი იგვიანებს. კარს ფრთხილად ვაღებ,ჩურჩულით ვკითხულობ: –შეიძლება? –შემოდი... ექიმი ფურცლებს მაწვდის,გაუგებარი სიტყვებით გავსებულს.ჩვევად მაქვს,ყოველთვის ყველაფერს ბოლოდან ვიწყებ.კითხვასაც. ყველაფერი იმაზე ცუდადაა,ვიდრე წარმოვიდგენდი.აქ ასე წერია.ექიმის თვალებშიც იგივეს ვკითხულობ. დაავადება: პროგრესირებადი შენ შემოდიხარ,ხელჯოხს ეყრდნობი,თვალებში შიში და გადარჩენის იმედი თანაბრად გაქვს. უკანასკნელ ძალებს ვიკრებ,ექიმს თვალებით ვუთანხმდები,ღიმილით გეგებები: –მამა,ყველაფერი იმაზე კარგადაა,ვიდრე წარმოვიდგენდით. 3 თვის შემდეგ: დაავადება: ქრონიკულად პროგრესირებადი თვეებია ისე ოსტატურად გატყუებ,ეჭვსაც ვერ შეიტან. ახლა თვალებში შიში აღარ გაქვს. გატყუებ,თუმცა ორივეს გვჯერა,რომ შენ გადარჩები. მე გადაგარჩენ! გენიალური!++
|