როცა ჭაღარა თმას ვერცხლისფრად ააელვარებს,
როს მწუხრის ჟამი მზიან სივრცეს გააბინდბუნდებს,
როცა საათი ჩაამთავრებს ერთ დღეს მღელვარეს,
მწუხრის სიგრილე ჩამოაჭკნობს იის სიტურფეს.

როს მწვანე ტევრი გამოაჩენს შიშველს და გაძრცვილს
ტანს, რომლის ჩრდილქვეშ შემოჰყავდათ მწყემსებს ნახირი
და თივის ძნებად შეკრულ ყანობს, ზაფხულს გარდაცვლილს,
გაასვენებენ ჩარდახებით და ბალდახინით.

თუ წარმავლობის ნისლი ბურავს სიტურფეს ყოვლის,
შენს მშვენებასაც ჩაანაცვლებს სხვა უფრო მშვენი.
უკან დაიხევ, გზას დაუთმობ დიდგზაგამოვლილს,
როს დაგტოვებენ სიტურფე და სილამაზენი.

რომ იყვავილოს და არ დაჭკნეს ნაყოფი შლილი,
ამ წუთისოფლის მკვიდრად უნდა დატოვო შვილი.

SONNET 12
When I do count the clock that tells the time,
And see the brave day sunk in hideous night;
When I behold the violet past prime,
And sable curls all silver'd o'er with white;
When lofty trees I see barren of leaves
Which erst from heat did canopy the herd,
And summer's green all girded up in sheaves
Borne on the bier with white and bristly beard,
Then of thy beauty do I question make,
That thou among the wastes of time must go,
Since sweets and beauties do themselves forsake
And die as fast as they see others grow;
And nothing 'gainst Time's scythe can make defence
Save breed, to brave him when he takes thee hence.