არლეკინი
ტირის სევდიანად ჩემი არლეკინი…
უკვე აღარ შველის ჩემი მოფერება,
უგზო-უკვლოდ დავალ შენგან განდევნილი
წლებში დაკარგული ჩუმი მოჩვენება.

ქარი აზუზუნებს ვიოლინოს სიმებს,
ხემი გადაიმტვრა შენი შემოტევით,
ღმერთო კაცის გული რამდენ ტკივილს იტევს
ასე ურჩევნია მაინც მოგონებით.

ეძებს გარიჟრაჟშიც ნაცნობ სიმფონიას,
და თუ შეადარა მაშინ დამშვიდდება...
ასე უმკვლავდება სიკვდილს სიცოცხლიანს,
ასე ყველაფერი თითქოს ავიწყდება.

ტირის სევდიანად ჩემი არლეკინი
უკვე აღარ შველის ჩემი მოფერება
უგზო-უკვლოდ დავალ შენგან განდევნილი
წლებში დაკარგული ჩუმი მოჩვენება.