:( მძიმე განწყობა დატოვა  დედის წასვლამ...

მადლობა კოზეტ ფოშლევან :) არაფერი არ იწერება ემოციის გარეშე, და როცა ემოცია ნამდვილია და სიღრმისეული, ადამიანი გადმოსცემს ისე, როგორც ეს ემოცია დუღს მასში, ყოველთვის ვამბობდი და ვამბობ: რთულია იყო პოეტი, და უფრო რთულია იყო მკითხველი და დაინახო ის, რაც წაკითხულის მიღმა დგას. თქვენ ამას ხედავთ.

"ფესვები - ჩემი საზრდო და ტკივილია,
ტოტები - ჩემი უღონოდ დახრილი ხელები,
ნუ დამკრავ ნაჯახს...
იქნებ ავფეთქდე გაზაფხულივით
და შენს ფანჯრებთან დავიყვავილო."   

+++++ 

  მე ვფიქრობ,რომ როდესაც ძალიან სტკივა და აწუხებს ადამიანს ეს რომ "თავისეული ხედვით" გადმოსცეს,თავად როგორც დაინახა (და "არა სხვები როგორც ხედავენ" ისე ვერ ) ეს არის "სინამდვილე"! ამაში ყველა ადამიანი "თავისუფლები" ვართ!   
  ასე,რომ როდესაც ადამიანის შინაგან სამყაროს კარგად ვერ იცნობს მეორე ადამიანი,უმჯობესია საკუთარი აზრი თავისთვის კარგად შემოინახოს!     
    ქალბატონო ნელი,მოგიწონეთ...თქვენეულია...რაც გტკივათ -აღწერეთ...უბრალოდ ის ადამიანი,რომელიც ამ დროს "წამალივით" საჭიროა ზოგჯერ მეორე ადამიანის გვერდით არ არის,სიმშვიდისთვის,რწმენის განმტკიცებისთვის,უბრალოდ გასამხნევებლად მხარზე თავი რომ დაადოს იმ მეორემ და პირველის სიძლიერე დაინახოს...და აქედან იწყება ყველაფერი. 

სათაური და მისი რამდენჯერმე გამოყენება ნაწერში არ მომწონს. ისეთ ფრაზაა, ერთხელაც საკმარისია თვალის და ყურისთვის.
ტირიფის მერყეობით დაწყებას ბანალურობისკენ მივყავარ, მაგრამ მერე ვკითხულობ ––
მიწას ჩაზრდია ჩემი უწყლო ფესვები,
სიკვდილის ჭია ხრავს ტოტებს,
ქარმა წაიღო და მეწყერად მოვარდა ტკივილი.... –––– და მიხარია, მაგრამ მოკლე სიხარული აღმოჩნდა. გრძელდება ისე, როგორც იწყება.

ნუ მიწყენთ.