მარტოობაში ვათევ გაყინულ ღამეს...
სიზმრები წყეულ ჯოჯოხეთებად მექცნენ,
ხვალ, ზეგ... სიკვდილი უფრო მეტს რაღას მავნებს?!
გასამგზავრებლად სულს სინანულებს შევსძენ.

აღარ სჩანს სულში ეფემერების მწკრივი.
მზე ჩაესვენა ბნელ უფსკრულებში თითქოს,
ხან ვიცინი და ხან სულელივით ვტირი,
თუ ბედი იყო, დაე წყეულიმც იყოს.

გამოვეთხოვე ადამიანთა გულებს,
დედამიწაზე, აწი ეული ვივლი,
შევეხიზნები, მე სიმარტოვეს ულევს,
აღარ დავტკბები შენი თვალების ხილვით.