სოფელში ვარ, ბებოსთან.  თხილის მოსაპარად ბაღში გავდივარ და ვხედავ, მელნისფერი ბუშტი მოფრინავს.  ხან მარცხნივ წაიღებს ქარი, ხან მისუსტებული ქროლვის გამო ძირს ეშვება. ძალიან ლამაზია. წითელი ძაფი აბია და მიფარფატებს ასე. გავედევნე, ხელმისაწვდომზე ვარ, მაგრამ მისხლტება,  ისევ ზევით მიფრინავს, მივდევ, კიბეზე ავრბივარ და ახლა აივნიდან ვცდილობ მის დაჭერას. კიდევ ერთი წარუმატებელი მცდელობა და აჰაა, როგორც იქნა, ვიჭერ. ლამაზია, მელნისფერი და გაბერილი, მაგრამ შიგნით ქაღალდი ჩანს. ინტერესი ჭიასავით მიძვრება სხეულში და ვერ გადამიწყვეტია, შეველიო მელნისფერი ბურთის სილამაზეს თუ არა. ბოლოს მაინც ვაჭერ ფრჩხილს პრიალა ზედაპირს და ბახ... სკდება. ქაღალდია, რვეულიდან ნაჩქარევად ამოხეული და გაფანტული, უსწორ-მასწორო ასოებით შევსებული:
  „მამა, ალე ძიამ მითხრა, რომ ბურთი ცაში მოფრინავს, აიი, ძალიან, ძალიან მაღლა, ღრუბლებზეც მაღლა. რახან ასე მაღლა შეუძლია ფრენა, წერილს მოგწერ, იქნებ იპოვო: მომენატრე. ვიცი, რომ არ უნდა ვიდარდო, შენ ღმერთთან ხარ, ჩვენც მანდ მოვალთ, მაგრამ მაინც მენატრები. მე არ ვტირი. კაცები არ ტირიან. ბებო კი მაინც ტირის. ვუთხარი, რომ შენ სახლში დაბრუნდი, იქ, საიდანაც გამოგვყარეს. იცის, რომ ღმერთთან ხარ, მაინც ტირის.
  იმედი მაქვს, უფალი არ გაუბრაზდება, ბებო უკვე მოხუცია და ტირილი ეპატიება.
  ვიცი, რომ მხედავ, იმ  დილით, როცა ფანჯრიდან ვიყურებოდი, დაგინახე ღრუბლებზე რომ იჯექი და ხელი დაგიქნიე. იცი, მამა, ერთხელ ძალიან შემეშინდა: წვიმდა, ცა იყო სუულ შავი. ღრუბლები ჰგავდნენ გაბრაზებულ კაცს და ქარი ქროდა. შემეშინდა შენ გამო. მეგონა, სველი იყავი და გციოდა. შემეშინდა, გაბრაზებულ ღრუბლებს შენი გადმოგდება არ მოენდომებინათ. მითხრეს, რომ შენ სადაც ხარ, ის ადგილი ღრუბლებზე ბევრად მაღლაა, არ ვიცი, მართლა ასეა, თუ მომატყუეს.
  დღეს 5 წლის გავხდი. დედას საქმე ჰქონდა და ვერ მოიცალა, რომ ტორტი გამოეცხო. არ მწყენია, ალბათ,  მართლა არ ეცალა. ამ წერილს ალე ძიას ვაწერინებ, მე ჯერ წერა არ ვიცი, მგონი დაიღალა, ამიტომ უნდა დაგემშვიდობო. მამა, ორ რამეს გთხოვ: ბებომ აღარ იტიროს და გამაგებინე, ღრუბლებზე მაღლა ცხოვრობ თუ არა.  მაინტერესებს, ხომ არ გცივა, როცა წვიმს.
მინდა შენთან წამოსვლა, მაგრამ გზა არ ვიცი. ხომ იცი, ჯერ პატარა ვარ და შეიძლება, დავიკარგო.  ისევ ღმერთს დაველოდები, ვიცი, ერთ დღესაც მოვა და წამომიყვანს.
მიყვარხარ, შენი დათუნა „
  აღარც თხილი მინდა, აღარც სოფელი, არც ბებო...
  ვზივარ ჩამონგრეული კიბის საფეხურზე და ვფიქრობ, ვფიქრობ, რომ ვერასდროს ვაპატიებ თავს მელნისფერი ბურთის დაჭერისა და ამ წერილის წაკითვის ამბავს და ცხოვრების ბოლომდე მემახსოვრება 5 წლის დათუნა, რომელსაც ტორტი არ აქვს, და მამამისი,  რომელიც ღრუბლებზე მაღლა ცხოვრობს...