***
ჰეი, შმაგებო, ხმა მოვარდა ხარაბათიდან,
შეავსეთ თასი ყველამ, ვინც კი წამი ადიდა;
ვიდრე ჩვენს თავებს ღვინის თასად მოზელს საწუთრო,
თითოც დავლიოთ წუთისოფლის ამ შარბათიდან.

***
შენი ცხოვრება ისე უნდა მომკა და თესო
და ისე თიბო, რომ ეგ ცელი არავის ესოს,
თვალი, ყური და ენა სანამ გიჭრის და ბასრობს,
ეგონოთ ირგვლივ, ყრუ-მუნჯი და ბრმაც არის ესო.

***
ხვალინდელ დღეზე ვერვინ აგებს პასუხს იცოდე,
ილაღობე, რომ სევდა-ნაღვლით აღარ იწვოდე,
სვი პირმთვარეო, მთვარის შუქზე, რადგან ვინ იცის,
მთვარემ მოგძებნოს, ვერ გიცნოს და ვერას იქმოდე


***
შენი მშვენება დარდს უშველის და დააოკებს,
ადექი, მოდი, შენი მოსვლა გულს შეატოკებს,
შევსვათ დოქიდან ღვინო, ვიდრე შესვამენ სხვები,
როს მტვრადქცეული ჩვენი ნეშტით მოზელენ დოქებს.

***
ბედისწერა რომ დასდგომოდა მართალ გზა-სავალს,
ჩვენც შევუქებდით განგებას და თავგადასავალს;
ამ  წუთისოფელს სამართალი რომ გაეჩინა,
თავს დააღწევდა გონიერი მის ვახშსა და ვალს.

***
ჩემს გაჩენამდეც მზეობდა მზე, ხმობდა მგოსანი,
გავქრები, კვლავაც იბრჭყვიალებს ცა სხივოსანი,
საიდან ვართ და გზა საით გვაქვს, არავინ უწყის.
ცრუა სოფელი - ფიქრი, სიტყვა, მისვლა-მოსვლანი.

***
სადაც ტიტების და ვარდების ყვავილნარია,
იქ წინაპართა ნაშთები და სისხლის ღვარია,
ყელმოღერებით ნაზი ია რომ ამოსულა,
ეგ ლამაზმანის ტურფა ხალი და მისხალია.

***
ოჰ! მერიქიფევ, ეს ვარდები, ველთა მშვენება,
ვიდრე მოიჭკნობს ფერს და ყვავილს, ვიდრე ევნება,
მოწყვიტე ერთი, შესვი ღვინო, რომ არ ინანო
მერე ამ მოდგმის მტვრად ქცევა და გადაშენება.