ყვირიხარ,მაგრამ არავის ესმის,
და ვისაც ესმის იმას ვერ ხედავ,
და რასაც ხედავ ვერ აღგიქმია,
და მაინც ასკვნი!კი დასკვნას ბედავ.
ანუ იმაზე რასაც ვერ ხედავ,
ვერ აღგიქმია,
ვერ გრძნობ,
ვერ ხვდები,
მაინც მსჯელობ და
სხვებს "ეჩხუბები."
ვერც მე ვხედავდი...
ვეძებდი თუმცა,
რომ ვნებოდი,
იქ ვნახე უცბად,
მოწმენდილ ცაზე ელვის დაგრაგვნას
ანდაც ჯანმრთელის სუდრით წაგრაგვნას,
მოკლედ უცაბედს ვუწოდდებ ამას,
ვერც ბედს მივაწერ და თუნდაც კარმას,
უფრო ძიების შედეგი არის,
ვაკაკუნებდი გამიღეს კარი,
ვინც,ნიცშესავით,მეგონა მკვდარი
მივხვდი მისით ვარ თურმე ცოცხალი.
სიცარიელე აავსო სითბომ,
და ამის შემდგომ ვფრინავდი თითქოს,
თუმცა ჩემითვე დავტოვე ფრთები,
რატომ?ან რისთვის?ახლაც ვერ ვხვდები.
იქ სითბო იყო ახლა კი მცივა,
კაცი ვერ ვნახე,,
რომ ვუთხრა მტკივა,
ნუთუ ვერ ხედავ ღიმილის უკან
დარჩენილ ღრმულებს
ჭაობებს,
ხრამებს,
გონება ურევს,
მატლები მჭამენ.!
მოგონებაა მუნკის კივილი
სადაც ტკივილი,ჩუმი ტკივილი,
გაიდგამს ფესვებს,
გამოშლის ბრჭყალებს,
ჩაგასობს სულში,
არ შეგიბრალებს.
პ.ს.
როცა სინდისი ხმამაღლა ყვირის
და ვუსმენ ეგოს,
ახია ჩემზე,ახია ჩემზე
ეს კი არადა,რომ მეტი მერგოს!!!
პ.პ.ს.
უმადურობის ამოკვნესაა,
სხვა არაფერი!
როცა იცი რომ შენ გვერდითაა,
და მაინც ელი.