|
მოვიდა წვიმა,
წვიმა წკრიალა,
დატოვა ცრემლი და ჩაიარა...
მოვარდა ქარი,
ქარი გრიალა,
დატოვა მტვერი და ჩაიარა...
მზე აშრობს ქვებად
ქცეულ იარებს, -
მოხვედი შენ და...
შენც ჩაიარე...
მორის ფოცხიშვილი
ქარის სიმღერა
დეკემბრის სუსხიც გადაივლის ( ეს ბოლო თვეა) .
სრულდება წელი -შავი,როგორც სიბოროტეა .
მე ჯოჯოხეთში ვიხრჩობოდი და ჩემი თავი
შენ შეიფარე .
როგორ შეძელ ? - სთქვი ,დოროთეა !
ბედნიერი ვარ ,
ცას ვუყურებ ამ კვირა დილით.
ვგრძნობ,
რომ სიცოცხლეს უფრო მეტად გამიადვილებ.
გავთეთრდი ფიქრით : სად ვიტანჯე , სად ვიმარტივე,
სად ცხადი იყო
,სად სიზმარი ,
სად სინამდვილე...
ეჰ ,ეს ცხოვრება თურმე ერთი ლუკმა ყოფილა ,
გველაშაპივით გადაყლაპავს ისრის ჭენება .
ზოგი მოკვდება ყველაფრისგან უკმაყოფილო ,
ზოგს არაფრისგან ცა სამოთხედ მოეჩვენება !
ქარი დავარცხნის ქარისგანვე ვნებულ მდელოებს ,
კორდებს ,
ნათესებს ,
ნასახლარებს ,
ნავენახარებს .
ხომ მწუხარების აკლდამაა ეს საქართველო ,
მაგრამ ამ მწუხრში, ზოგჯერ, რაღაც მაინც მახარებს !
/გიო ზედვაკელი/
ბავშვის თვალი
დილით მზე მანჯღრევდა, გაიღვიძე მათეო, მეუბნებოდა. მზე პატარა გოგო იყო, ლამაზთავალება, რომელსაც თმების ნაცვლად სხივები ჰქონდა. გამეღვიძა, თურმე სიზმარია და მზის სხივი მიჭყიტინებს თვალებში.
მერე მინდოდა კეტები ჩამეცვა და ფეხები ვერ ჩავატიე. ჯერ ვიფიქრე რა მალე გამზრდია ფეხები, მერე ხელით მოვსინჯე და თურმე წინდები ჩაუტენიათ.
მერე ტელევიზორს მივუჯექი. ვერაფრით ვერ ვისწავლე, ლუკა როცა კანფეტს მაჩვენებს, მაშინვე არ უნდა წამოვხტე, ჯერ უნდა შევამოწმო, კიდე მიბმული ვარ თუ არა ჩემი ფეხით სკამის ფეხს... …
წამოვხტი და სკამიანად წავიქეცი ნოხზე...
უა, რა მტკივნეული იყო, მეგონა თვალებიდან ნაპერწკლები დამცვივდა...
ეს ჩემი მეორე ძმა, ცოტნე, თურმე ჩემს უკანაა დამალული და სკამზე მაბამს. ტელევიზორში თუ მულტფილმია, მერე სხვას ვერაფერს ვამჩნევ. მერე ისე იცინოდნენ, თითქოს კატას და თაგვს უყურებდნენ, მულტფილმი რომ არის...
რა ცუდია რაღაცას რაღაცას რომ მიაბამენ, მით უმეტეს მე.
თურმე ნაგავი მთავრობას მიუბამს დენზე, ალბათ ბაწრით... გამორთეთ შუქი, გაივსო სახლი ნაგვითო, მამა ამბობს და მერე იცინის, თუმცა თუ სახლი ნაგვით გაივსო რატომ იცინის, ვერ ვხვდები.
იმას კი ვხვდები, რომ მიბმა ცუდია.
დენი კარგია, ნაგავი ცუდია...
უკვე ვიცი სანაგვე ბუნკერი რა არის, იქ ხალხი დაძვრება, ალბათ უნდა დაიმალონ.
ვიღაცებს ალბათ დამალობანას ეთამაშებიან...
იმ დღეს სახლში, რატომღაც, მარტონი ვიყავით ლუკამ და ცოტნემ კარადაში ჩამკეტეს... დამალობანას ვთამაშობდით და მე კარადაში დავიმალე, იმათ შემამჩნიეს და გარედან ჩამკეტეს, თან გამაფრთხილეს, ვაჟკაცმა არ უნდა იტიროს, მე ვაჟკაცი უნდა ვიყო... არც მიტირია, მერე რა, რომ ცრემლები მომდიოდა, მაინც სიბნელე იყო და ვერავინ მხედავდა. თუ ვერავინ მხედავდა ვინ მიხვდება, რომ ვიტირე, ანუ არ მიტირია... აი, ნახონ გავიზრდები და მერე ორივეს ჩავკეტავ კარადაში... უცებ ვფიქრობ, აღარ მინდა ამ სახლში ცხოვრება, აი ჩიტები რომ დაფრინავენ ისე, ფრთები რომ მქონდეს გავფრინდებოდი, მერე უნდა მენახა რა სახეები ექნებათ Lლუკას და ცოტნეს. მერე ჩამეძინა, სიზმარში მართლა დავფრინავდი, ოღონდ ჩიტი კი არა, ისევ ადამიანი ვიყავი, ძალიან მაგარი იყო და მიხაროდა... რომ გამეღვიძა საწოლში ვიწექი...
ნინო დედა თავზე მადგა და მეკითხება, კარადაში რა გინდოდაო... კარადაში კი არა მეფის სასახლის საიდუმლო ოთახში ვიყავი-მეთქი. რომელი ქვეყნის მეფე ხარო, - იცინის. საიდუმლო ოთახში ვიყავი და ესეც საიდუმლოა-მეთქი, ასე უცებ უნდოდა ჩემგან საიდუმლოს გამჟღავნება. რა ფანტაზიორია ეს ბავშვიო – ჩაილაპარაკა. შორიახლო ცოტნე და ლუკა მიდი-მოდიოდნენ, ალბათ ის აინტერსებდათ, ჩავუშვებდი თუ არა...
- დედა, ბარტყები რომ იბადებიან, ფრენას ვინ ასწავლით?
- დედა ჩიტი ასწავლით!
- ან თუ დედა მუშაობს მაშინ მასწავლებელი აჰყავთ, ხო.
- მასწავლებელი როგორ აჰყავთ, ეს ვინ გითხრა?
- აი, ცოტნესთან და ლუკასთან მასწავლებელი ხომ დადის...
- ხო კარგი, ახლა დაიძინე...
* * *
ყველანი რომ სახლიდან მიდიან, ინგა დედა მოდის და ფაფიანი თეფშით დამსდევს...
სახლიდან სულ პირველი მამა მიდის, ამიტომ ვერასდროს ვერ ვხედავ დილით. ალბათ ეშინია მასაც არ გაეკიდონ ფაფიანი თეფშით.
მერე დედა ცოტნეს და ლუკას ამზადებს სასკოლოდ... აჭმევს, აცმევს, ჩანთებში წიგნებს ულაგებს და ლამის ძალით ყრის სახლიდან.
ისინი უკვე დიდებია არიან, ლუკა მეხუთე კლასშია, ცოტნე მეექვსეში. …
ნინო დედა ამბობს რომ ორ წელიწადში მეც სკოლაში ვივლი, იმიტომ რომ ვისწავლო...
მეტი რაღა ვისწავლო, უკვე ჩემით ვჭამ, კოვზიც ხმარებაც ვიცი, ჭიქიდან დალევაც და კომპიუტერიც...
ახლა არ მახსოვს, პირველი სიტყვა თურმე მაუსი მითქვამს, ეს კომპიუტერზე თაგვივით მიბმული რაღაცაა, აი როგორც დენი და ნაგავი.
ალბათ იმიტომ რომ სახლში სულ მაუსი, მაუსი მესმოდა. ნინო დედა მაუსს უმალავდა ლუკას და ცოტნეს, იმიტომ რომ ემეცადინათ და სულ კომპიუტერთან არ მსხდარიყვნენ და იყო ძახილი... - დედა მაუსი სად არის, მაუსი მომეცი რა, მაუსი მინდაა... ალბათ მეც იმიტომ ვთქვი მაუსი.
მერე ინგა დედა მოდის და ნინო დედა მიდის.
მე მთელი დღე დავრბივარ, ოთახიდან ოთახში... ბეტმენის ფორმას ვიცმევ - დაბადების დღეზე მომიტანა ჩემმა ნათლიამ, რომელიც მამაჩემის ძმაკაცია, სულ მთვრალია და ღვინის სუნი ადის, დიდი ულვაშები აქვს და რომ მკოცნის ულვაშები ეკლებივით მერჭობა, რა საზიზღრობაა კაცის კოცნა, ფუჰ...
ინგა დედა ნინო დედასავით ბუზღუნა არ არის.
ყავას სვამს და ვიღაცას ტელეფონით ელაპარაკება, თან ცალი თვალით მეც მიყურებს.
თავიდან ის მეგონა დედა, იმიტომ ნინო დედაზე ხშირად მას ვხედავდი. ერთხელ ქალმა, რომელიც ხანდახან ნინო დედასთან სტუმრად მოდის, რო მკითხა დედაშენს რა ქვიაო, მე ვუპასუხე, რომელს ინგას თუ ნინოს-მეთქი...
გააჩინე ახლა შვილიო, ნინო დედამ-თქვა... მერე წავიდა, ყავას მოვადუღებო...
ის ქალი კიდე სიცილით მეკითხება, რამდენი დედა გყავსო,
მივხვდი რაღაცა შემეშალა, თუმცა გვიან იყო და ორი-მეთქი...
ვინ და ვინო...
ინგა დედა და ნინო დედა-მეთქი.
ეს ქალი ისევ იცინოდა და დიდ კბილებს აჩენდა...
მე გავბრაზდი და ვკითხე, შენ წითელქუდას ბებია ხარ-მეთქი?
რატო წითელქუდას ბებიაო, - მკითხა.
იმასავით დიდი კბილები გაქვს-მეთქი...
წითელქუდას ზღაპარს ნინო დედა მიყვებოდა, ერთხელ ღამით ყური ამტკივდა და ასე დამაძინა.
ჯერ ვერაფერი თქვა, მერე მეუბნება აბა ლექსი თქვიო. ეს კარგად იციან - ლექსი თქვი! აბა მიდი და შენ თქვი ლექსი-მეთქი. არაო. აბა იმღერე-მეთქი. არც იმღერა.
ხოდა, რომ არ მინდოდა - უცებ გავაკუე რა...
ქალმა სიცილი დაიწყო, რაო გაგეპარაო...
მე ვუთხარი, რა მოხდა, ვითომ შენ არ გაგიკუებია ჯერ-მეთქი...
შეწყვიტა სიცილი...
იქვე ლუკა და ცოტნე დარბოდნენ, მეძახიან მოდიო, თან სიცილით ერთმანეთს აწყდებიან და ყირას გადადიან...
ჩვენს ოთახში შევედით, მეუბნებიან აბა კიდე გააკუეო... ვფიქრე, ბოლო-ბოლო ძმებია, ამათ უარი როგორ ვუთხრა. ვცადე, გავიჭინთე კიდეც - არ გამომივიდა...
და რად გინდათ-მეთქი, - ვეკითხები... ვერ მოიფიქრეს რად უნდოდათ და გამანებეს თავი...
ამის მერე მივხვდი - ინგა დედა არ ყოფილა, ძიძაა...
ერთხელ ინგას ვიღაცამ დაურეკა, ეტყობა ვიღაცა ეუბნებოდა მოდიო, იმიტომ რომ ინგა ეუბნებოდა, ბავშვთან ვარ, ვერ მოვალ, ვერ დავტოვებო. მერე ეტყობა იმან უთხრა ბავშვიც წამოიყვანეო და მერე სადღაც წამიყვანა. იქ ვიღაც კაცი დაგვხვდა, რომელიც მერე ინგას დასდევდა ოღონდ ქაშიანი თეფშით არა, ცარიელი ხელებით... ინგა იძახოდა, ბავშვია, აქ სირცხვილიაო. არა მგონია დაჭერობანას თამაში სირცხვილი იყოს...
მერე მე კომპიუტერთან დამსვეს და მულტიკი ჩამირთეს, თვითონ კი დაჭერობანა გააგრძელეს, ოღონდ ახლა სხვა ოთახში...
მერე ისევ სახლში დავბრუნდით...
* * *
ცოტა ხანს ბაღშიც დავდიოდი... ბაღი რატომ ჰქვია არ ვიცი, იმიტომ რომ სოფელში ბებია ბაღს შემოღობილ ადგილს ეძახიან, სადაც ყურძენიც არის და სხვადასხვა ხილი ხარობს... იმ ბაღში კი პატარ ბავშვები ხარობდნენ... ცოტნემ და ლუკამ ამიხსნეს: შენა ბიჭო, ახლა იქა თავის არავის დააჩაგვრინო, ქალოია და ქეთინო ხო არა ხარ. ვინმე რაღაცას გეტყვის, გოგო-ბიჭი, სულ ერთია, ყველას ეგრევე ურტყამ, გაიგეო და თავში სათითაოდ წამომარტყეს... მეც ვუთხარი, გავიგე-მეთქი. მეც მინდოდა იმათთვის თავზე წამომერტყა, მაგრამ მაღლები არიან. ზუსტად ისე ვიქცეოდი, როგორც დამარიგეს, ვინმე რამეს მეტყოდა ან მკითხავდა, ყველას ვურტყამდი. მერე ისინიც მირტყამდნენ და სულ ნაცემი და ცხვირგასივებული ვბრუნდებოდი სახლში...
ნინო დედა მეკითხებოდა, რა დაგემართაო, მე ვეუბნებოდი წავიქეცი-მეთქი, ყოველდღეE როგორ იქცევიო.
იქ ერთი გოგო იყო, პატარა წითელი ქუდი ეხურა, ლამაზი თვალები ჰქონდა, მზე რომ მესიზმრა, ზუსტად ისეთი და მოკლე კაბა ეცვა. ხოდა ლექსი ვუთხარი: მოკლე კაბა რო ჩაგიცვამს, მოუმატე სიგრძესა, მამაშენი ვერსად ნახავს ჩემისთანა სიძესა-მეთქი. სიცილი დაიწყო. მერე ვკითხე, შენ წითელქუდა ხარ-მეთქი? არაო, მეო ნატალი ვარო, შენ ვინ ხარო...…აუხსენი ახლა ამას მე ვინ ვარ... მერე რა რომ ლამაზი თვალები აქვს... ლუკას და ცოტნეს დარიგება გამახსენდა, თუმცა მას არ დავარტყი და ვიღაცასთვის ხო უნდა დამერტყა და ერთმა ბიჭმა ჩამიარა იქვე და იმას ისეთი დავარტყი წაიქცა... …მერე იმან და მისმა ძმაკაცეებმა მე დამცხეს...
მერე ნინო დედა იქ ვიღაც ქალს ეჩხუბებოდა, ჩემი შვილი გიჟი არ არისო...
ხოდა სახლში წამოვედით.
იმ ღამით სიზმარში წითელქუდა ვნახე, აი ის – ბაღიდან, როგორ მიდიოდა კალათით ბებიამისთან, თითქოს წითელქუდას ბებია ის ქალი იყო, დიდკბილება, მერე კიდევ ჩემი ბებიაც ვნახე, – ლილი, რომელიც სოფელშია, რომელიც თითქოს ჩურჩხელას მაძლევდა, მერე წითელქუდა მეუბნებოდა, რომელიც რატომღაც ჩემთან იყო სოფელში, მეც მაჭამე ჩურხელაო და მე არ ვაძლევდი, ყველას თავისმა ბებიამ აჭამოს ჩურჩხელა... მერე რა რომ ლამაზი თვალები აქვს...
* * *
ღამე თუ ზღაპარი არ მომიყვეს, არ ვიძინებ... ვიცი რომ ეს ამბები რასაც მიყვებიან წიგნებში წერია, ამიტომ ცოტნეს და ლუკას დავსდევდი, წამიკითხეთ-მეთქი, იმათ კი ჩემთვის არასდროს ცალიათ. მერე ინგას ვთხოვე და ანბან-ანბან მასწავლა კითხვა.
მერე ერთი დიდი წითელი წიგნი, იყო და ის ჩავიგდე ხელში. ზედ ეწერა, მე წითელი მქვია.
გადავშალე და ასე იწყებოდა: მე მკვდარი ვარ. მაშინ ნინო დედა სახლში იყო და იმას ვეკითხები, დე, მკვდრები წიგნებს წერენ-მეთქი. საიდან მოიტანეო. აი ნახე წიგნში ასე წერია-მეთქი.
შენ რა კითხვა იციო, გაკვირვებული მეკითხება...
* * *
უამრავი სათამაშო მანქანა მყავს. ხან ფანჯარასთან დავდგები სკამზე და ამ მანქანებს რაფაზე ერთმანეთს ვაჯახებ. თან ჩვენი სახლი გზის პირასაა და ფანჯრიდან ვხედავ როგორ დარბიან აქეთ იქეთ ნამდვილი მანქანები. თავიდან ისინიც სათამაშო მანქანები მეგონა, მეგონა ვიღაცა თამაშობდა ამ დიდი მანქანებით. ხან ეს მანქანები ზუსტად ისე ეჯახებიან ერთმანეთს, როგორც ჩემები, მერე იქედან ხალხი გადმოდის და ერთმანეთს ურტყამენ... მერე პატრულის მანქანა გამოჩნდება... ალბათ დიდები ასე თამაშობენ...
* * *
დღეს მამამ თქვა, რომ მეორე დღეს სოფელში მივდიოდით.
მანქანაში წინ დედა და მამა სხედან, უკან ცოტნე, ლუკა და მე.
მამას რადიო აქვს ჩართული, სადაც ვიღაცები ლაპარაკობენ, რომ მალე არჩევნები ჩატარდება. არჩევან-არადანს მეც ვთამაშობ ლუკასთან და ცოტნესთან, ანუ დიდებიც თამაშობენ. მერე ერთმა ქალმა დარეკა და თქვა სანამ სახლში მოვიდოდი, სამი ძაღლი გამომეკიდა და დამკბინა, რას უყურებს ეს მთავრობაო.
მამა ამბობს, ამ ქალს მაშინ გაახსენდა პოლიტიკა, ძაღლმა რომ უკბინაო, ანუ ყველა უნდა დაკბინოს ძაღლმა რომ ხალხს პოლიტიკა გაახსენდესო
ლუკა და ცოტნე ხელის თითებით ხან ორ თითს, ხანაც რგოლს აჩვენებენ ერთმანეთს და ჯეირანი, ჯეირანიო იძახიან. მერე რაღაც სურათს ხელს ურტყამენ და ვინც ატრიალებს მოგებულიც ის არის. მე ფანჯრიდან ვაკვირდები ყველაფერს, რაც გვხვდება. განსაკუთრებით გვირაბებში შესვლა მომწონს, დედას ვეკითხები ესენი ვანებია-მეთქი. რა ვანებიო. აი მე რომ ვბანაობ ის ვანა, ოღონდ გადმობრუნებული-მეთქი...
არაო, - იცინის...
მერე დაღამდა. რატო ღამდება. დღეE იმდენი სათამაშოა, იმდენი რამეა საინტერესო, ღამე კი უნდა დაიძინო და დიდი-დიდი, შეიძლება სიზმარი ნახო...
ხან სიზმარი სინამდვილე მგონია... ერთხელ სიზმარში ვხედავ, რომ სოფელში ვარ და მეფსია. მერე ბროწეულებში, მოფარებულში ვფსამ...
სისველემ გამაღვიძა...
მერე დიდხანს ვუმტკიცებდი ნინო დედას, რომ ლოგინში კი არ ვიწექი, არამედ ბროწეულებში ვქენი ფისი...
ვხვდები, რატომაც ღამდება. ალბათ დღისით მზე მთელი დღე რომ ანათებს, იღლება და მერე, დაღლილი დასაძინებლად მიდის...
მერე მეც დამეძინა.
* * *
ცოტნე და ლუკას ვერაფერს ვერ კითხავ, უფრო სწორად კი კითხავ, მაგრამ ყველაფერზე მეუბნებიან ვერა ხარ შენო.
დღესაც დავაკვირდი, რომ სამზადში, რომელიც ოდის შორიახლო დგას და ლილი იქ ცეცხლს ანთებს და კეცზე ხან ხაჭაპურებს, ხან კი ჭადებს აცხობს, ჭუჭრუტანიდან მზის სხივი შემოდის. ბიჭებს შევეხვეწე, მზის სხივი დავიჭიროთ-მეთქი. ისევ ისე მითხრეს, ვერ ხარო...
მერე მარტოს მინდოდა დამეჭირა, ქუდიც შევუშვირე, მერე ხელი დავაფარე და ოდაში გავიქეცი, მინდოდა საღამომდე ჩემი სათამაშოების ყუთში შემენახა, შევინახე კიდეც, მერე ბიჭებს ვეტყვი, აი ნახეთ სხივი დავიჭირე-მეთქი... აბა გვანახეო, რომ მეტყვიან და რომ ვანახებ, როგორ გაუკვირდებათ. თან ღამე სიბნელე რომ იქნება, მხოლოდ მე მექნება მზის შუქი.
თუმცა რომ დაღამდა მე თვითონ გავხსენი ქუდი, ჯერ მე მინდოდა მარტოს მენახა სხივი, არაფერი დამხვდა... მერე მივხვდი, ჩემს ქუდს ხო ნახვრეტები აქვს და გამექცა...
არა უშავს, კიდევ დავიჭერ.
* * *
გუშინ რომ ავდექი, ცივი წყლით სავსე ვარცლში ჩავვარდი. თურმე საწოლთან დაუდგამთ. ამოსვლა რომ მინდოდა, ფეხი Dამიცდა და კვლავ შუაგულში მოვადინე ტყაპანი. ხმაურზე ლილი, შემოვიდა, რას აკეთებო, ეს იმ საზიზღრებმა მოგიწყვესო, არა, მე თვითონ-მეთქი.
სოფელში სხვანაირი ცაა, სხვანაირი მზეა, მთვარეც და ღამეც სხვანაირია. რო დაღამდება ეზოში ციცინათელების გუნდები დაფრინავენ. შეიძლება ღამით მზეს არ სძინავს. ისეა სადღაც ოთახში ჩაკეტილი, როგორც მე ჩამკეტეს ლუკამ და ცოტნემ. ხოდა ტირის. ციცინათელები კი მზის ცრემლებია ალბათ, ზუსტად არ ვიცი... ცოტნეს და ლუკას რომ ვკითხო აზრი არ აქვს, არ მეტყვიან...
მგონი ჭკუა ვისწავლე, დღეს გაღვიძებულმა კარგად მოვათვალიერე იატაკი, რაიმე ხო არ დევს-მეთქი, ვერაფერი შევნიშნე... ოთახიც მოვათვალიერე, თითქოს არავითარი საფრთხე...
ისევ ძირს მოვადინე ზღართანი. კიდევ ფეხით ვიყავი დაბმული, ახლა უკვე საწოლზე. რა შტერები არიან. არავითარი ფანტაზია, …არ აქვთ...
ეს ლილიც როგორ გათამამდა, იმის მაგივრად, ხაჭაპურები აცხოს, დღეს მეუბნება, არ გინდა ნახევარქათამას ლექსი გასწავლოო, არ მინდა-მეთქი. ნახევარქათამზე უნდა გადამიყვანოს.
ცოტნე და ლუკა სულ სადღაც დარბიან, მეც მინდა მათთან მაგრამ არ მივყავარ, Eშენი თავი სად გვაქვსო, ჩემი თავი რატო უნდა გქონდეთ, ჩემი თავი მე მაქვს-მეთქვი, მაინც არაო...
გუშინ დამიძახეს, თან საუბარი მესმის, ჯერ ამას გავასინჯოთო. მერე რაღაცა ქაღალდში გახვეული მომცეს, სიგარეტს ჰგავდა, ასანთს უკიდებდნენ, ეს მოწიეო... ამასობაში თავზე ლილი წამოგვადგა წკეპლით და დაგვცხო. ის რაც უნდა მოგვეწია, წაგვართვა, დაფშვნა და გადაყარა. თან თქვენ არ მოუკვდით დედათქვენსო, იძახდა. ლუკას და ცოტნეს მეტი მოხვდათ, სულ ცაში დახტოდნენ. გავიქეცით. მე ფეხი რაღაცას წამოვკარი და ძირს მოვადინე ზღართანი. ლილი შეშინდა, რამე ხომ არ იტკინეო. რა უნდა მტკენოდა, უბრალოდ გული დამწყდა, ისევ უჩემოდ გაიქცნენ სადღაც... უკან დავბრუნდით. ლილიმ, ქუხნას ეძახის, იმის სხვენს კიბე მიაბჯინა და ვედრით თხილი აიტანა გასაყრელად...
ამ დროს საიდანღაც ცოტნე და ლუკა გამოძვრნენ, ლილის კიბე წაუქციეს ისევ გაიქცნენ... ლილიმ სად გარბიხარ თქვენ არ გასაწყვეტლებო, კიბე დამიბრუნეთო... იმათ კი თითქოს არაფერი არ ესმოდათ ისე გადაცვივდნენ ეზოდან...
მეც მინდოდა გაქცევა, მაგრამ არ დამელოდნენ, მარტო კი არ მინდოდა წასვლა. მარტო ეზოდან გადასვლა მეშინია. ერთი საშინელი მეზობელი გვყავს, ნოდარა, რომელიც მსუქანაა, ბურთივითაა დამრგვალებული. ორი დღის წინ ჩვენთან იყო სტუმრად და სკამი გაგვიტეხა. ლილი ამ დროს თხილის და არყის გამოსატანად იყო ოდაში ასული. რო დაბრუნდა და სკამი გატეხილი დახვდა, საყვედური უთხრა, შეE კაცო, დაჯექი ზედ ალბათ და გატყდებოდა აბა რა მოუვიდოდაო. ის კი ლილის ეუბნება, ექიმმა ალოეს ნემსები დამინიშნა, მირჩიე ერთი ძველი ექთანი ხარ, გევიკეთო თუ არაო. ლილი ეუბნება, თუ დაგინიშნეს უნდა გეიკეთო, ადგილის მეტი რა გაქვსო. გუშინ ვნახე ეს ნოდარა როგორ კოდავდა უკანა ფეხებით კიბეზე გადაკიდებულ გოჭს. საწყალი გოჭი ისე კიოდა, შემეცოდა და ნოდარას ვეუბნები, გაანებე თავი, რას აწვალებ-მეთქი. იმან კიდე არაფერსაც არ ვაწვალებ, დავკოდავ და უფრო გასუქდებაო. შენ რომ მსუქანი ხარ დაკოდილი ხარ-მეთქი, ვეკითხები. იქ სხვა მეზობლებიც იდგნენ და ახარხარდნენ. ნოდარას არ გაუცინია და გაბრაზებულმა მითხრა, არაო, მე არ ვარ, მაგრამ მოვრჩები ამ გოჭს და მერე შე დაგკოდავო... მეც ცოტაზე მოვცილდი და ქვა ვესროლე, იმიტომ რომ მივხვდი მომერეოდა. თუმცა მსუქანია, ღიპის მაგივრად ქვა ფეხში მოხვდა და სანამ გამომეკიდებოდა, მე თვითონ გავიქეცი...
მერე ღამით სიზმარში ვნახე - ნოდარა მომსდევს დიდი დანით და ჩემი დაკოდვა უნდა, მე კი გავრბივარ... ის მომსდევს და ლამისაა დამეწიოს... მერე გამეღვიძა. უფ, რა კარგია, სიზმარი ყოფილა...
ლილი ისევ ზემოთაა. მეუბნება, რომ ვინმეს დავუძახო რომ კიბე მიუყუდოს, მაგრამ მერე ამბობს, რომ არ წავიდე, იმიტომ ხალხის ყბაში ჩავარდება და სჯობს დაველოდოთ იმ საზიზღრებს და არგასაწყვეტლებს როდის მოვლენ, ერთიც იქნება ხო მოშივდებათ... მე ჯერ უცებ წარმოვიდგინე ხალხის ყბაში ჩავარდნილი ლილი და ხალხი ლილის როგორ ღეჭავს, ცოდვა ლილი, მერე წარმოვიდგინე, რომ ლილი მზეთუნახავია და კოშკშია დამწყვდეული. რა მზეთუანახავი ლილია, მაგრამ ხაჭაპურს გემრიელს აცხობს, არადა მომშივდა, ვიფიქრე კიბეს მე მივუდგამ-მეთქი, მაგრამ ვერ ვზიდე... მერე ლილი თოკით ვედრას უშვებს და ზემოდან მეუბნება, აჩქი და გაზეთი მაინც ამომიგზავნეო...
ცოტა ხანში ჭიშკრის ხმა მესმის, ალბათ ბიჭები დაბრუნდნენ. ვა, მამა ჩამოსულა...
მე გავრბივარ, თუმცა იშვიათად ვხედავ, მაგრამ მამა ძალიან მიყვარს... გულზე მიხუტებს და მეუბნება, ბებო და ბიჭები სად არიანო... ბებო მაღლაა და გაზეთს კითხულობს, ბიჭები კი არ ვიცი-მეთქი... სად მაღლაო, გაკვირვებული მეკითხება. შვილო, ჩამოხვედიო, - ლილი იძახის სხვენიდან. ხო დედა, მანდ რას აკეთებო. შვილო კიბე წამექცა და მომიყუდეო. რა მაგარია ლილი. მეგონა ბიჭებს ჩაუშვებდა, - არაფერიც. ალბათ ცოტნემ ასწავლა, რომ ვინმეს დაბეზღება არ შეიძლება...
ჯერ ლილი ჩამოვიყვანეთ, რომ ხაჭაპურები დაეცხო. მერე მამას ფეხბურთი ვეთამაშე და მოვუგე. ორი გოლი გავუტანე. რა მოუხერხებელი შვილი გაგიზრდია-მეთქი, ლილის ვეუბნები, ის კი სახაჭაპურე ცომს ზილავს და იცინის.
მერე ლუკა და ცოტნეც მოვიდნენ, თურმე სკოლა ეწყებათ და უკან, ქალაქში დავბრუნდით...
* * *
თოვლი მოვიდა. ჯერ თოვლის ბაბუა მოვიდა, მერე თოვლი. ახლა უკვე სხვა ბაღში დავდიოდი. იქ იმიტომ მივედი, მეგონა წითელქუდა დამხვდებოდა მაგრამ არ დამხვდა. იქაც თუ ვინმე რამეს მეტყოდა, ყველას ვურტყამდი. სანამ იქედანაც გამომაგდებდნენ, საახალწლო ზეიმი ჩაგვიტარეს - ახალწლამდე ერთი კვირით ადრე. ხოდა თოვლის ბაბუა მოვიდა. სულელური წვერი ჰქონდა რომელიც ბამბის იყო და ძვრებოდა. აღმზრდელმა რაღაც ტექსტი გვასწავლა. ხოდა ეს ვითომ და თოვლის ბაბუა გვეკითხებოდა, ბავშვებო თოვლი ვის უყვარსო? ჩვენ უნდა გვეთქვა, ბავშვებსო. მერე გვკითხავდა, აბა ვის არ უხარიაო. ჩვენ უნდა გვეთქვა, მოხუცებსო, მაგრამ მე არ ვამბობდი. მე მგონია თოვლი ყველას უხარია, იმიტომ რომ ძალიან ლამაზია. თან რა მაგარია, თოვლზე რომ დავდივარ და ჩემი სიმძიმის ქვეშ თოვლი ხრაშუნობს, ისიც მაგარია ჯერ კიდევ უვალ თოვლზე რომ გაივლი და ნაკვალევი ჩნდება. ზედ ციგით სრიალიც შეიძლება, შეიძლება იგუნდაო. მთელი Dდღე გარეთ მინდა ვიყო, მაგრამ ახლა სიცხე მაქვს. დედამ ძიძა გააფრთხილა და გარეთ არ მიშვებენ. როგორ მშურს Lლუკას და ცოტნეს. ისინი სკოლიდან დაითხოვეს და მთელი დღეE თოვლში დარბიან, ციგაც აქვთ, რომელსაც ჩუკი-გეკი ქვია. ნეტა მალე დამიწევდეს სიცხე. გუშინ სიზმარში ის ნატალი ვახე, წითელქუდა, თითქოს ჩემს სანახავდ მოდიოდა და კალათით ლილის დამცხვარი ხაჭაპურები მოქონდა. მერე გამეღვიძა. დედა ამბობს რომ ისევ ბაღში უნდა მიმიყვანოს, იმიტომ რომ ბაღში თუ ვიარე ისე სკოლაში არ მიმიღებენ. მე არ ვამბობ, მაგრამ ისევ იმ ბაღში მინდა მისვლა სადაც მზესავით ლამაზთვალება ნატალი იყო. ტელევიზორში ამბობენ რომ ძალიან ბევრ ქვეყანაში ახლა დიდ თოვლია და ეს არის, რაღაცა სიტყვას ხმარობენ, ხო - გლობალური დათბობის მიზეზი. სულელები არიან დიდები, თუ გლობალური დათბობაა თოვლი როგორ მოდის, თოვლი ხო ცივია... თან იმის მაგივრად გარეთ გავიდნენ, იგუნდაონ, ისრიალონ, უნდათ თოვლი მალე დადნეს და გზებზე მარილს აყრიან.
ახლა, თუმცა თოვს ხანდახან მზეც გამოანათებს. ალბათ მზესაც უხარია თოვლი. სოფელში მზის სხივის დაჭერა რომ მინდოდა, ახლა გადავიფიქრე. მივხვდი რო დაჭერილი მზის სხივი სხივი არ იქნება...
ანუ მზის სხივი არ უნდა დაიჭირო...
ზედმეტად საზიზღარი გრძნობაა,
გახსოვდეს, როგორ გიყვარდა ვიღაც
და გრძნობდე სიძულვილს, საკუთარი თავისადმი, ამის გამო.
ვაზაკი ნადა.
***
ჩემო საწყალო ლექსებო,
ამსიმძიმე სევდა რომ აგკიდეთ
და სახედრებივით რომ დგახართ
წიგნებში, კომპიუტერებში,
გაზეთებში თუ რვეულებში
და ადგილებიდან რომ არ იძვრით,
ეს ძალიან საშიშ განცდას იწვევს,
ეს აუტანელია.
მე მეგონა, გახვიდოდით ფურცლებიდან
თუ კომპიუტერების ეკრანებიდან,
მეგონა იცოდით გზა -
სადღაც ხომ არის
ტიალი ადგილი ნაგავსაყრელივით,
სადაც სევდის დატოვება შეიძლება.
მაია სარიშვილი.
არ გამოვა სიცოცხლის
შენელებული კადრივით გაწელვა.
არც ლამაზია,
არც ბუნებრივი,
არც ესთეტიკური -
დროში, კადრში გაწელილი ტანჯვა,
ფორმადაკარგული არსებობის ეკრანზე ჩვენება.
ბევრად უფრო შთმბეჭდავია
მოვლენების სწრაფი ცვლილება
(თუნდაც, ფილმი იყოს
შავ-თეთრი და მოძველებული),
მოძრაობებიც, სწრაფი და დამაჯერებელი,
ხარვეზების არსებობას
გამოცდილი მაყურებელიც რომ
ძნელად შეამჩნევს, ისეთი....
და
ერთი გარბენა,
და
ერთი ნახტომი
დასასრულისკენ, რომელსაც
მარადისობაც შეიძლება ვუწოდოთ,
მეტი ეფექტისთვის...
ეკა კვიციანი
ბეღურებს ვუყრიდი
იმედის ნამცეცებს,
ვუმზერდი ნაწვიმარ
სერებს,
ქარებმა ქოლგებივით
ღრუბლები დაკეცეს,
წყალგაღმა გავიდნენ
მერე..
დილამდე უკრავდა
ოთახში გრიგი და
ვიყავ გაფითრებით
სავსე,
არ მენატრებოდი..
ვდუმდი და მიკვირდა,
როგორ შეგელიე ასე...?
ზვიად მექვაბიძე.
დედაჩემი სივრცეა. მზეს უშვებს ჩემთან. ხელები უთრთის, როცა ვიძინებ.
.
ვულოცავ ყველას ,ლიტკონკურსში - ,,ლილე 2023" გამარჯვებას. ულევი წარმატება თქვენ!
"..რა ცუდი დღე მაქვს
და თან რა კარგი,
ხვალ მეშინია ვერ ვიყო უკეთ,
ვისაც ვუყვარვარ იმის დაკარგვით,
თორემ ვინც მიყვარს -
დავკარგე უკვე..."
"როცა ადამიანი მიყვება თუ რამდენ დროს ხარჯავს რათა ვიღაცას ხმა მიაწვდინოს, ყოველთვის ურყევად ვპასუხობ, რომ მან უკვე მიაწვდინა.
და ახლა ელოდება როდის შეწყვეტს ის ძახილს და გატრიალდება.
უნდა გვეყოს გამბედაობა იმის მისახვედრად, რომ ხანგრძლივი ძახილით ჩვენი სურვილები არ სრულდება. ის მხოლოდ მათ მოთმინებას ცდის, ვისაც არ ვჭირდებით. "
ერთი,
მოკლე დღით ვერ აცოცხლე პეპლები, ჯერაც.
ჩემთან მეოთხე წელიწადი ცოცხლობენ,
გჯერა?
პერიფრაზი მ. ერისთავის მინიმის
ერთი სიტყვა და ყველაფერი გადარჩენილია,
ერთი სიტყვა და ყველაფერი დაკარგულია...
ანდრე ბრეტონი
ზედმეტად საზიზღარი გრძნობაა,
გახსოვდეს, როგორ გიყვარდა ვიღაც
და გრძნობდე სიძულვილს, საკუთარი თავისადმი, ამის გამო.
ვაზაკი ნადა
სულერთია უყვარხარ,
თუ უბრალოდ, თავს კარგად გრძნობენ შენთან.
ადამიანები ყოველთვის რაღაც ახალს ითხოვენ შენგან,
მათ შორის ტკივილებსაც...
რაღაც ისეთი,
მარჯვნივ რომ შეუხვევ და მარცხნივ გადაიხრები.
მრავლობითში მტკივა და მხოლობითში ვგრძნობ.
ლაშა მარგიანი.
„ყველა, ვინც გიყვარს, ოდესმე ზურგს შეგაქცევს ან მოკვდება.
ყველაფერს, რასაც შექმნი, დაივიწყებენ.
ყველაფერი, რითაც ამაყობ, სანაგვეზე აღმოჩნდება.“
ჩაკ პალანიკი
ჩვენი ძველი,ხის სახლის წინ ტყემლის ხე იდგა.ფანჯარასთან სულსულ ახლოს.ზაფხულობით,როცა ფანჯარა ღია იყო,ბებო დამსვამდა,ოთახში შუქს ჩააქრობდა და მეტყოდა,
-ნახე იკუნა ფოთლებში როგორ ჩანს ტყემლებიო..
ქუჩიდან შემოსულ შუქზე მართლა კარგად ჩანდა ფოთლებში დამალული გატკიპინებული,მწვანე ტყემლები.
მუქი ყვითელი ფარდები ეკიდა ფანჯარას.ყავისფერყვავილებიანი.
ფანჯრის გვერდით ყავისფერი ,,ბუფეტი,,იდგა.კიდე იქეთ რკინის საწოლი.მრგვალი მაგიდა და ხის სკამები.
ტყემლის ხის იქეთ იტალიური ეზო იყო,თავისი ჭრელი სამეზობლოთი.
ეზოს იქეთ ბულვარი იყო და ჩვენ იმ ბულვარში ვიზრდებოდით.....
ერთი მონადირე ძაღლი ყავდა ნანას-,,რეიგანა,, და ერთიც ღვთის გლახა-გენადი,უბანს.
ორივესი საშინლად მეშინოდა...
სტუდენტური საერთო საცხოვრებელი იდგა ჩვენს ეზოში და იმის პირველ სართულზე სასადილოში,ყველაზე გემრიელ აჭარულებს აცხობდა სერგო.ყოველ დილით მოჰქონდა ბაბუს ცხელ-ცხელი აჭარულები.
ცოტა იქეთ პავლიკა საპოჟნიკის ბუტკა იყო.პატარა ჩაქუჩი ეკავა სულ ხელში შავ პავლიკას და ძველი ფეხსაცმლის ქუსლს უკაკუნებდა.
დიდი კიბე და პატარა აივანი ჰქონდა ჩვენს სახლს და ყველაზე ლამაზი ტყემლის ხე იდგა მისი ფანჯრის წინ.
ზამთრობით მრგვალი,ნახშირის ღუმელი გუზგუზებდა.
ყველაზე თბილი სახლი იყო ის სახლი.
და იმ სახლში დარჩა ჩემი ბავშვობა.
❤
***
მზე რატომ უნდა მეხატა?-
მზე ჩემში ისეც მზეობდა...
მზერიდან გადმოდიოდა,
სულში რომ ვერ ეტეოდა.
მზე რატომ უნდა მეხატა? -
სულ მუჭა-მუჭა გატანდი...
მეც შენში გადმოვინაცვლე...
მეც მზესთან ერთად გავთავდი.
როგორ არ ვცადე, ვერ მიხვდი,
შენ ჩემთვის რამდენს ნიშნავდი...
მზე რატომ უნდა მეხატა,
თუ მაინც ვერ შენიშნავდი?
მარიამ კოზმანაშვილი.
ბებია მეხუთე სართულზე ცხოვრობდა,ჩვენ -მეცხრეზე.
მე სულ გარეთ ვიყავი,მეგობრებთან,ზამთარ-ზაფხულ,მზეში,წვიმაში,თოვლში და ქარაშოტში...
ჰოდა გარეთ დაღამების უფლება მხოლოდ მაშინ მქონდა თუ მეგობარი ბიჭებიდან რომელიმე მახლდა და სახლამდე მომაცილებდა.ჰოდა დათო მყავდა ასეთი,წინა კორპუსში ცხოვრობდა.ერთ წვიმიან ღამეს თითებიც კი დავიჩხვლიტეთ სამმა,ჩემთან სახლში,და-ძმობა შევფიცეთ ერთმანეთს და სულ ერთად ვიყავით.
ჰოდა მოვიდოდით უკვე დაღამებულზე და
ეზოდან ბებიაჩემს ავძახებდი
-დეეეე(დედას ვეძახდი დაბადებიდან)
იქეთ დედაჩემიც გადმოიხედავდა.
ერთი მეხუთე სართულზე იდგა ლამფით ხელში,მეორე- მეცხრეზე.
ავიდოდი და აივნიდან დათოს გადავძახებდი,ავედი მეთქი..
კაი,კაიო,დაიძახებდა და წავიდოდა სახლში.
-გოგოს სულ გარეთ ყოფნა არ მინახავს მე! იტყოდა დედაჩემი...
და იმ სიბნელეში იმდენი სინათლე, სითბო და სიყვარული იყო...
ჩემი ბნელი ოთხმოცდაათიანები❤
კარგად ხარ?
არა, მაგრამ გაივლის…
იქნებ სირთულეს თავისი დრო აქვს?
ცუდია როცა ჩუმად განიცდი…
და ფიქრებს მეტი სიჩუმე მოაქვს…
ზიხარ და ღამის საათებს ითვლი...
ფიქრობ რაღაც სევდიან ამბავს...
პარალელს ავლებ,
შენს თავთან შიგნით,
გგონია,
მერე სამყარო გკარგავს...
ნუ ებრძვი შენს თავს, არავინ არ ღირს,
ყველა ყველაფერს ამჟღავნებს ბოლოს…
შენ არაფერი სირთულე არ გჭირს…
მარტივებისთვის არ ჩანხარ მხოლოდ!
...
Jeison Erea.
რაც ჩემში ხდება,
ჩემი ბედია...
და მაინც გეტყვი
ამბავს
არახალს:
ეს უშენობა
ბევრად მეტია -
ვიდრე იყავ და,
ვიდრე არა ხარ!
ვ.ბესელია.
მე აქ შემოვიარე...
"Сказать человеку "Я люблю тебя", это значит сказать что: "Ты никогда не умрешь"!
ეხა, მ ე გ ო ბ ა რ ო
ავტ; ნ ე ქ ტ ა რ ი
სადა ხარ , როცა მე მოვიწყინე
და ძველ მეგობრებს დავეძებ სანთლით,
გადავიარე აღმართ–დაღმართი,
სოლოლაკის და მთაწმინდის ჩათვლით,
რა გაეწყობა წავალ ჩემს გზაზე,
დედაენიდან ვისესხებ მარცავალს,
მგონი ღირებულ სათქმელს ვერ ვამბობ
გზააბნეული ამიტომ დავალ
მე მოვიწყინე რადგან არ ვიცი,
აქ კიდევ ვინმე თუ მეტყვის მართალს,
ვუხმე შივას, ვზომე ლიე
აფსუს როგორ შევალიე,
ამ შეუვალ შევალიეს
დრო,
მაინც ვერ შეველიე.
"...ჩვენშია ყველა, თუ ოდესმე ვინმე დაგვშორდა.
მათი ფიქრები, სახეები, მუდამ რჩებიან.
მაგრამ ჩვენ ხშირად ერთმანეთშიც ისე დავშრებით,
როგორც გვალვის დროს მდინარენი ამოშრებიან..."
ნექტარ დიდი მადლობა, როგორ მავსებ შენი თბილი ლექსებით, მე პოეტი არა ვარ, სამაგიერო ლექსს ვერ მოგიძღვნი , მაგრამ ჩემთვის ყოველთვის იყავი სასიამოვნო ლექსების ავტორი დადებითი ემოციებით.მადლობა ლექსის ღირსი რომ გამხადე. წარმატებებს გისურვებ.
#თანამედროვეპოეზია
Guram Jakhutashvili
ძაღლი და კაცი
*
ეძინა ქალაქს - რკინის ავანგარდს,
არ ყეფდა ძაღლი. დუმდა ბაზარი.
თოვდა. ყინულზე ბეწვის დავარდნა,
ისმოდა ნემსის დავარდნასავით.
არ ყეფდა ძაღლი, თუმცა თათებით,
მიზიარებდა თავის საყეფარს,
სახლთან ღამესაც ერთად ვათევდით,
ერთად ვუცდიდით კარის გაღებას.
თოვდა. აპრილის იყო დამლევი.
ჩვენ ჩამომსხდარნი - მაღალ კიბესთან,
თვალს ვაყოლებდით უცნობ გამვლელებს,
ულაპარაკოდ ვინც მოგვიბეზრა.
ვიმახსოვრებდით, ვინც არ ინება,
შემოგებება ძველი ეზოდან,
თოვდა. ვითმენდით. ეს მოთმინება
გვსურდა - დილამდე გამოგვეზოგა
*
მახსოვს, სახლამდე როგორ ვიარეთ,
როგორ შევყევით ბოლო მოსახვევს,
არც საკვამური გვეცნო - ქვიანი,
არც ბორდიულზე მდგარი მოსახლე.
ქალაქის ბოქლომს თავი ავხადეთ,
ობობის ქსელში გადავიბლანდეთ,
შუქი ურტყამდა კედლის ნახატზე
წარმოდგენილი კაცის იმპლანტებს.
არსად ისმოდა ქუჩის ავ-კარგი,
აღარც ნაცნობი ჩანდა ბექობი,
თითქოს ბავშვობის სახლი დავკარგეთ,
თითქოს დავკარგეთ სახლი - ლეკვობის.
დავკარგეთ ქუჩა, სადაც პირველად,
ერთად ვიგრძენით ძალა იმედის,
წარმოვიდგინეთ თავი ფრინველად,
როცა გაფრენის ზღვარზე მივედით.
დავკარგეთ ეზო, სადაც გვიყვარდა,
სადაც ვჩხუბობდით სკვერის მუხებთან,
მე - გოგოს გამო, ძაღლი ტიხართან
მოახლოვებულ მგზავრებს უყეფდა.
სადაც ჩავკიდეთ მიზნებს - მიზნები,
თვალები - თვალებს, თათებს - ხელები,
ფსკერის თევზების სიცილს ვისმენდით,
ჩურჩულს ვიგებდით ჭიანჭველების.
ავაგებინეთ სახლი მეფიცრეს,
ჯავშანის ნაცვლად, სითბო ავისხით,
ჯერ გაუცნობელ ღმერთებს შევფიცეთ
არ დაგვეძახა თეთრი - შავისთვის.
ერთად ვითმენდით ყველა მოლოდინს,
ერთად ვამბობდით, რომ ამ ნაცრისფერ
სამყაროს კარნახს არ ავყოლოდით,
არც ტკივილისკენ, არც სიმკაცრისკენ.
*
ეძინა ქალაქს - რკინის ავანგარდს.
ჩვენ მშობლიური ქუჩის მდგმურები,
განვიხილავდით სიზმრებს მავანთა,
გაუმჟღავნებელ ფიქრს ვუყურებდით.
გვიმზერდა მთვარის გრილი დიოდი,
შუქნიშნის რკალი, ქუჩის სტელაჟი,
თითქოს თავს ვხრიდით და გავდიოდით,
გაშავთეთრებულ ცისარტყელაში
არ ყეფდა ძაღლი, მხოლოდ უმზერდა,
უძირო ჩიხში ჩამდგარ ქარავანს,
სადღაც სიტყვებით და მაუზერით,
ვიღაც კვდებოდა - მიუქარავად.
ვიდექით ერთად - ხელებგაშლილი,
ჩამოწერილი გრძნობის დეპოსთან,
და შემთხვევითი ღამის ბავშვივით,
არყოფნის ეჭვი იბადებოდა.
გურამ ჯახუტაშვილი
ძვირფასო და დაუვიწყარო მეგობარო, მუხა!
შემდგომ დიდი დროისა მოვედი და მოგიკითხეთ, გიტოვებთ გულთბილ და გულწრფელ მეგობრობის დასტურად მცირე ექსპრომტს,
ახლა აპრილის ბოლო დღეებში
მე ველოდები მერცხლების მართვეს,
სწორედ ასეთ დროს შენც გამახსენდი
და მოლოდინი თმენის წილს მართმევს,
მითხარი ახლა სად ხარ და როგორ,
რატომ არ მესმის, შენზე რაიმე,
რამდენი აზრი ატეხავს ხმაურს,
რამდენი კიდევ უხმოდ ჩაირბენს,
რა კარგად მახსოვს ადრინდელ ამდროს
იასამნები ყვავოდა ისე,
რამდენი კარგი რჩევა მომეცი,
და მონატრება სევდით სულს მივსებს,
მე აქ მოვედი მაგრამ არ დამხვდი,
▪️
ხან მჯერა, არავის ვუყვარვარ,_
გამომაქვს თავისთვის წირვა,
ხან მჯერა, რომ სადღაც უკან ვარ,-
არადა აშკარად წინ ვარ!
Miranda Eristavi
|
