თუკი მორწმუნე გგონია თავი,
რად გინდა ლექსი - ამაოება ამაოთ შორის.
ხომ კარგად იცი, ილუზიაა, წუთია, მხოლოდ ეს ცხოვრება,
რომელიც ფიჩხზე მოდებული ცეცხლივით მალე ჩანაცრდება.
ყველაფერი წარმავალია.
სამარადჟამო ის ადგილია, სადაც გადახვალ,
საცა არ არს ურვა და ჭირი.
ანდა გაივლი ორმოცდაორი ღმერთის ფერხთით
ყველა გამოცდას
და დაიმკვიდრებ ლელქაშის მინდვრებს.
ან თავს დააღწევ დაბადება-სიკვდილის ბრუნვას,
ჭეშმარიტების ნაწილაკად გადაიქცევი.
(ან სხვა გზით წახვალ. ყველა გზა, მაინც
ერთ, საერთო სახლამე მიდის.)
მაგრამ არ არის შენი რწმენა ანკარა, სუფთა.
სწორედ ამიტომ გადაეშვი იმ სამყაროში
რომლის გზებიც უფსკრულებით დაძარღვულია.
სწორედ ამიტომ ელეწები პოეზიის უხილავ კედლებს.

დიახ, ასეა, შემღვრეული რწმენაა ლექსი.
შიშია ლექსი, დავიწყების, გაქრობის შიში.
და სუნთქვა ეკრის მახსოვრობის ბნელ ფაილში მტვერით დაფარულს,
ხოლო წაკითხვა მისი დიდი ამოსუნთქვაა...

შიშია ლექსი და შენც
ვნებათა იმ ქარ-ცეცხლისაგან სიტყვებად რომ მეტამორფოზდნენ,
ისეთი ლექსი გინდა ააგო,
მკითხველის გულში ფესვებად რომ  დაიქსაქსება,
სუნთქვას გაგიცვლის და მიწის ზემოთ მყარად დაგტოვებს.

ორივე ერთად ვერ იქნები,
ან პოეტი ხარ, - ტკივილის და ეჭვის ჭურჭელი,
ანდა - მორწმუნე, სიმშვიდის ჩრდილს შეფარებული.