რაღაც მინდა ვთქვა...
ენა მებმება
და მერე...
სხვის სიტყვებზე ვიწყებ ლაპარაკს.
ჩემი აზრები
იმ ყვავებმა გაინაწილეს,
ხეზე რომ სხედან.
აკენკეს და გადაყლაპეს
როგორც მარცვლები.
მე კი დავდივარ -
ცარიელი ტანით და ტვინით,
თუ რაც დავრჩი,
ისიც უკვე გამჭვირვალე ვარ
და ჩემს სხეულში ილანდება მთელი სამყარო -
ეს ქარებიც ისე გამივლის,
ვერაფერს ვიგრძნობ,
ან რაღას ვიგრძნობ,
თუ არ ვარსებობ...