და იდგა სიცხე, თითქოს ცას და მიწას შორის
ჰაერის ნაცვლად დამდნარი მინა ესხა,
და ყველაფერი — ხეც, ბალახიც და ქვაც უძრავი —
საკუთარ ჩრდილში ეძებდა ხსნას და საშველს,
და თვითონ ჩრდილიც, მზისგან დამარცხებული,
მიწას ეკვროდა, როგორც სული დაღლილი.

და მხოლოდ მდინარეს, რომელსაც მარად ახსოვდა,
თუ როგორ იშვა ეს მიწა და ეს ცა,
მიჰქონდა სიგრილე, როგორც ერთადერთი აღთქმა,
რომ ეს დღეც, ისევე როგორც ყველა სხვა,
ოდესმე, აუცილებლად დამთავრდებოდა.

და სწორედ მაშინ, როცა დუმდა ყველაფერი,
და თითქოს ღმერთსაც დავიწყებოდა ეს მიწა,
გაისმა შორიდან ხმა, ქარზე მოფენილი —
ბავშვების სიცილი, რომელმაც უეცრად დაარღვია
ეს გაქვავებული, მძიმე სიმშვიდე.

და შევიდნენ წყალში, და მდინარემ მიიღო ისინი,
და მათი სხეულები იქცნენ მდინარის ნაწილად, მის დინებად,
და მათი ყიჟინა და შხეფების თქეში ადიოდა ცამდე,
და ამ ხმაურში, ამ მხიარულ ჟრიამულში,
იკარგებოდა სიცხე, როგორც ცუდი მოგონება.

და როცა მზემ პირი იბრუნა და მთებს მიეფარა,
ისინიც წავიდნენ, დაღლილნი და ბედნიერნი,
და ისევ დარჩა მდინარე, რომელიც ამიერიდან
მათ სიცილსაც ჩაიხვევდა თავის ღრმა მეხსიერებაში,
სხვა უამრავ სიცილთან, ტირილთან და ამბავთან ერთად,
და აგრძელებდა გზას მარადიული ღამისკენ.