და დაიწყო წვიმა, თითქოს ცას და მიწას შორის
გაიბა უხილავი, ნაცრისფერი ძაფები,
და სამყარო, რომელიც წეღან მზით იყო სავსე,
ახლა სველ მინას მიღმა დარჩენილ სურათს ჰგავდა,
და შენც, ოთახში მარტო, ამ სურათის ნაწილი გახდი.

და წვიმის ხმა, რომელიც ერწყმოდა ფანჯრის რაფას,
არ იყო უბრალოდ ხმა, არამედ იყო ენა,
რომელზეც გელაპარაკებოდა დიდი ხნის წინ დაკარგული დრო,
და ყოველი წვეთი, თითქოს, ატარებდა პატარა ნამსხვრევს
იმ დღეებიდან, რომლებიც გეგონა, რომ დაგავიწყდა.

და შენ დაინახე სახეები, რომლებიც ახლა მხოლოდ შენში ცხოვრობენ,
და გაიგონე სიტყვები, რომლებიც ქარმა დიდი ხნის წინ წაიღო,
და იგრძენი სითბო, რომელიც ახლა მხოლოდ მოგონებადღა დაგრჩა,
და ეს ყველაფერი ისე ცხადი იყო, თითქოს ისევ იქ იყავი,
იმ წარსულში, რომელიც წვიმამ უკან დაგიბრუნა.

და წვიმდა, და შენ აღარ იცოდი, სად მთავრდებოდა აწმყო
და სად იწყებოდა ის, რაც აღარასდროს განმეორდება,
და შენი სული, როგორც გამხმარი მიწა, ხარბად ისრუტავდა
ამ მოგონებების წვიმას, რომელიც ერთდროულად გავსებდა
სითბოთიც და ტკივილითაც.

და როცა წვიმა გადაიღებს და მზე ისევ გამოვა,
ეს სახეები და ხმები ისევ გაქრებიან,
მაგრამ დარჩება სულში სველი მიწის სუნი,
და დარჩება შეგრძნება, რომ წარსული არსად მიდის,
ის უბრალოდ წვიმას ელოდება, რომ ისევ შეგახსენოს თავი.