მთის კენწეროდან ჩამომავალი,
    კანკარა წყაროს დავეწაფები 
ზღვის ჰორიზონტზე ამომავალი,
    მზის ნაზ სხივებს ვეტრფიალები.

    წვიმის წვეთებით გაჯერებული,
მიწის სურნელს, შევიგრძნობ უხვად,
      თოვლის ფანტელით დანაყრებული,
ქალაქს აღვიქვამ, სმენით და ჩუმად!!

ვაზის ცრემლებით სავსე ფიალას,
      თან მოვაყოლებ ჯადოსნურ სიტყვებს,
ადამიანის თანმხლებ იარას,
      მალამოდ მოვზდებ გატანჯულ გულებს.

  ყოველი ჭიქის  თანმხლებ ლოცვებსაც,
      მიუძღვნი ქართველს მუხმოდრეკილი,
  შოთას სიტყვებით,ვაჟას ლექსებით,
      აკაკის სულით,ილიას გულით....