ნუთუ არაფერი ვარ შენთვის.
მიუხედავად იმისა, რომ მიღიმი, თვალებში ვერაფერს ვხედავ საჩემოს. ან შენ ხარ ცარიელი, ან მე არ ვარსებობ.
ალბათ, უფრო მეორე.
შენში ჩემი დეფიციტია, რომლის შეგრძნებისთვისაც დრო არასოდეს გრჩება.
წამებშია გაწერილი შენი დღეები. ჩემი ნახვისთვის გცალია ძირითადად პარასკევობით, პირველის ნახევრიდან ორის ნახევრამდე. ჩემი მადლობა ბენჯამინ ფრანკლინს, რომ შენ  და შენნაირ ჰალსტუხიან, მზრუნველ მამიკოებს გისახსოვრათ გამონათქვამი – ,,დრო ფულია’’.
არ იშურებ კომპლიმენტებს ჩემი ნაირფერადი თმისთვის. მახსოვს შენი ღიმილნარევი გაწყრომა, პირევლად რომ შევიღებე. ხოდა, მას შემდეგ ვიღებავ და ვიღებავ.
დღესაც, როგორც ყოველთვის, იშმუშნები. იქნებ ვინმე ნაცნობმა დაგინახოს, რას იფიქრებენ?!  მე ხომ ჩემს ასაკთან შედარებით ძალიან გავუსწარი ბავშვობას. ალბათ, ვერ ხვდები, რომ მე ამას  ვგრძნობ, მეღიმება.
გუშინ თმები წითლად შევიღებე.
უკვე შეეჩვიე ამას. დანამდვილებით ვიცოდი, მომიწონებდი ახალ ფერს და დედაშენს მიმამგვანებდი, მისი ნაკვთები გაქვსო, მეტყოდი, ნახეო ერთხელ, მთხოვდი და მე ამ დროს შენც ზუსტად ისე ვერ აგიტანდი, როგორც მას ვერ ვიტან.
მშვენივრად იცი, რომ დედას ვგავარ.
ვიცი, ფერფლისფრად რომ შევიღებო თმა ისე აფორიაქდები, შემეცოდები. ამ დროს ისე მოგაგონებ არსებას, რომელიც დატანჯე, რომ ჩემთვის  კულმინაცია იქნება შენი ემოციებით ტკბობა.
მერე დგება ის მომენტი, დასმულ კითხვაზე რომ ასე მიჭირს საუბარი და შენც რომ ათასში ერთხელ იღებ სწორ პასუხს.
–დედა როგორ არის?
–დედა კარგადაა. (დედა ავადაა)

ის არ ლაპარაკობს შენზე. მიუხედავად იმისა, რომ არასოდეს იცის რა დღეა, ყოველთვის ხვდება, როცა შენთან მოვდივარ, რადგან ამ დროს ჩაცმის სტილი რადიკალურად განსხვავდება ჩემი რეალური სამოსისგან.
მე და შენ ყოველთვის გვიჭირს  საუბარი, რადგან საერთო არაფერი გვაქვს გარდა კვირაში 1 საათისა, როცა მე გიყვები ჩემს  ძაღლზე (რექსიზე),  მეგობრებზე (ავარდნილებზე), იმაზე, რომ ვერ ვიტან სწავლას, წიგნებს და მყავს უაზრო და უმიზნო შეყვარებული, რომელსაც ვერ ვშორდები, რადგან ძალიან მიყვარს.
სინამდვილეში ყველაფერი უკუღმაა, ამის საპირისპიროდ.
ვსწავლობ კარგად, არ მყავს ძაღლი, არც შეყვარებული.
მოვა შემდეგი პარასკევიც, პირველი საათი. მოხვალ შენც, გადამეხვევი ისე, რომ მე ვერც მეგობრობას, ვერც სითბოს, ვერც მამა–შვილობას ვიგრძნობ.
იქნებ, უბრალოდ ვერ გამოხატავ.
მერე, როგორც ყოველთვის, რამდენიმე წუთიანი პაუზის შემდეგ, რომელიც ჩვენი შეხვედრების მთავარი ატრიბუტია, თბილი გაღიმების შემდეგ შეეცადები თბილადვე  მკითხო, რექსი როგორ არისო.
ჰა, ჰა.